H Αντωνία Βελισσαράτου στο «Εργαστήρι του συγγραφέα»

Η Αντωνία Βελισσαράτου στο «Εργαστήρι του συγγραφέα» του Fractal, για το μυθιστόρημά της, «Πότε κοιμούνται τα δέντρα;» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023).

 

H Αντωνία Βελισσαράτου στο Εργαστήρι του συγγραφέα

Η γραφή για μένα είναι γοητεία και πρόκληση μαζί. Οι λέξεις, όπως οι νότες, αν μπουν στη σωστή σειρά γίνονται μελωδία· όταν ο αναγνώστης ξεκλειδώσει τις λέξεις, η μελωδία θα τον συνεπάρει και η μουσικότητα του κειμένου θα τον ταξιδέψει.

Πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα εσωτερικό, μοναχικό ταξίδι με μοναδικό στόχο την καλλιέργεια του πνεύματος, την προσωπική μας εξέλιξη και την αυτογνωσία. Θεωρώ ότι η στάση ζωής, απαλλαγμένη από μικρότητες δίνει λύσεις, όταν οι προκλήσεις και τα θεμέλια του εγωισμού αγωνίζονται να κρατηθούν.

Είμαστε σαν δέντρα καταμεσής ενός δάσους περιτριγυρισμένοι από συνταξιδιώτες κι έχουμε χρέος να ψηλώσουμε, να απαλλαγούμε από τα εφήμερα, να βγούμε από τη σκιά των σκέψεων μας, να πλησιάσουμε όσο γίνεται τον ουρανό και να μετατρέψουμε τα σκοτάδια μας σε φως.

Οι ρίζες μας αιώνες τώρα θρέφονται· ποτίζονται με πληροφορίες από το ποτάμι της γνώσης. Κι εμείς οφείλουμε την πληροφορία να τη μετατρέψουμε σε γνώση κι αργότερα να τη μεταβολίσουμε σε σοφία. Η ωριμότητα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται συνειδητά —όπως και η ευτυχία στον άνθρωπο— έτσι και η ωριμότητα είναι επιλογή.

Το βιβλίο μου «Πότε κοιμούνται τα δέντρα;» από τις εκδόσεις Ιωλκός είναι το τέταρτο βιβλίο μου. Είναι μυθιστόρημα που πραγματεύεται τις αρετές και τις ανθρώπινες ηθικές αξίες.

Ο ήρωας μου μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που ενισχύει τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του: αλαζονεία, έπαρση, ναρκισσισμό. Αργότερα, αυτά ενισχύονται ακόμα περισσότερο και ο ίδιος γίνεται υποχείριο στις πιο χαμηλές συχνότητες του σκοτεινού εαυτού του. Όταν ξαφνικά βρίσκεται μακριά από την οικογένεια του αισθάνεται σαν τσακισμένο δέντρο στην κόψη του γκρεμού, σε στείρα γη, χωρίς ρίζες να τον κρατούν. Η ζωή τον καλεί να πάρει το μέλλον στα χέρια του, να κινητοποιηθεί και να πάρει σοβαρές αποφάσεις.

Ο φιλόδοξος Άλκης βγαίνει δυνατά στη ζωή, αγωνίζεται σκληρά για ένα καλύτερο μέλλον και δείχνει να τα καταφέρνει, όμως η απληστία, η αλαζονεία και το φοβικό εσωτερικό κενό τον καταπίνουν. Η αίσθηση του ανικανοποίητου τον ορίζει και τον χαμηλώνει. Όταν η μοναδική γυναίκα που έχει αγαπήσει αληθινά τον εγκαταλείπει, το ισχυρό πρόσωπο αυτού του άντρα καταρρέει. Μέσα του συντρίμμια. Η μοναξιά και η απόρριψη τον ταρακουνούν και ο πόνος της απώλειας τον ακινητοποιεί. Νιώθει σαν δέντρο σε καμένη γη που δεν μπορεί πουθενά να αναπαυθεί το πνεύμα του, να ηρεμήσει, δεν μπορεί να κοιμηθεί.

Τα στάδια που ακολουθούν είναι επώδυνα. Όταν η κουρασμένη του ψυχή αρχίζει να αδειάζει από τα περιττά, τα ανούσια, τα εφήμερα και τα επιπόλαια, τότε αντιλαμβάνεται ότι τα πιο απλά πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο δύσκολα να κατακτηθούν και να βρουν τη θέση που τους αρμόζει στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας, γιατί η αγνότητα είναι η ιερότητα της ψυχής που αλαφραίνει το είναι μας.

Ας πορευτούμε στη ζωή σαν δυνατά δέντρα με βαθιές ρίζες που απλώνουν με ευγνωμοσύνη τα χέρια στον ουρανό, ψηλώνουν και χαίρονται την ομορφιά της ζωής.

 

Πηγή: Fractal