6/4/1941: Η έναρξη της φρίκης… Τα ναζιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Ελλάδα.
***
Τους ίδιους εκείνους μήνες, η Γερμανία εφάρμοζε τις γνωστές «προστατευτικές» μεθόδους της για να εδραιώσει την επιρροή της σε αρκετές βαλκανικές χώρες. Η Βέρμαχτ προσκλήθηκε να μπει στη Ρουμανία, ύστερα στην Ουγγαρία και το Μάρτιο του 1941 στη Βουλγαρία. Όμως η Γιουγκοσλαβία απέρριψε αυτή την «προστασία». Το ίδιο και η Ελλάδα, που είχε λάβει εγγυήσεις από τη Βρετανία. Έτσι ο Φύρερ αποφάσισε να βγει από το αδιέξοδο με τη βία. Δεν ήταν προετοιμασμένος να ξεκινήσει άλλη περιπέτεια πριν ειρηνεύσει αυτή την ενοχλητική περιοχή. Ετοιμάστηκαν δύο ταυτόχρονες επιχειρήσεις. Μία, ονομαζόμενη «Επιχείρηση 25», κατά της Γιουγκοσλαβίας, και μια άλλη, ονομαζόμενη «Μαρίτα» κατά της Ελλάδας. Όμοια με την Πολωνία, αλλά όχι και με τη Δυτική Ευρώπη, η Βέρμαχτ διατάχτηκε να ασκήσει τη «σκληρότερη βία».
Εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
Το όλο ζήτημα εκβιάστηκε από τα γεγονότα και συγκεκριμένα από ένα πραξικόπημα στο Βελιγράδι, στις 27 Μαρτίου 1941, όταν μια ομάδα αντιγερμανών Σέρβων αξιωματικών ανέτρεψε τον αντιβασιλιά και την κυβέρνηση. Έτσι, προκλήθηκε ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, πριν καν εισβάλουν σ’ αυτή οι Γερμανοί. Τρεις εβδομάδες άρκεσαν στη Βέρμαχτ για να υποτάξει και τις δύο χώρες. Το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε, και σε μία εβδομάδα χάθηκαν 17.000 άμαχοι. Η «Επιχείρηση 25» έριξε στη Γιουγκοσλαβία τεθωρακισμένες δυνάμεις κρούσης από τέσσερις κατευθύνσεις – από την Αυστρία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Οποιαδήποτε συγκροτημένη αντίσταση ήταν αδύνατη. Η επιχείρηση «Μαρίτα» έπνιξε την Ελλάδα με ένα ακαταμάχητο κύμα πάντσερ, Stuka και ταχυκίνητων φαλάγγων. Ως τα τέλη Απριλίου, τα γερμανικά στρατεύματα έσπευδαν να φωτογραφηθούν γύρω από το Ναό του Σουνίου στην άκρη της Στερεάς Ελλάδας.
Αυτό το κεφάλαιο απέκτησε την κατακλείδα του το Μάιο, με τη Μάχη της Κρήτης – υποδειγματικό μάθημα σύγχρονου πολέμου. Η βρετανική φρουρά, κυρίως Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, αισθάνονταν ασφαλείς χάρη στην τεράστια ναυτική τους υποστήριξη, καταβλήθηκαν όμως ταχέως από τις αερομεταφερόμενες γερμανικές δυνάμεις. Κατόπιν, το Βασιλικό Ναυτικό υπέστη βαριές απώλειες κατά την οργάνωση της εκκένωσης του νησιού χωρίς αεροπορική κάλυψη. Οι Γερμανοί θεώρησαν τα επίπεδα απωλειών των δικών τους αλεξιπτωτιστών απαράδεκτα και εγκατέλειψαν έκτοτε την ιδέα των μεγάλων επιθέσεων με αερομεταφερόμενες δυνάμεις. Οι Βρετανοί έβγαλαν το αντίθετο συμπέρασμα, πιστεύοντας ότι οι αλεξιπτωτιστές ήταν η τέλεια απάντηση για τη μείωση της θαλάσσιας ισχύος.
