Έρχεται στη ζωή ο Φραντς Σούμπερτ

31/1/1797: Έρχεται στη ζωή ο σπουδαίος Αυστριακός συνθέτης, Φραντς Σούμπερτ.

 

«Είναι από τους ελάχιστους (σημ.: ο Γιόνας Κάουφμαν) νεότερους που ερμηνεύουν πρώτα απ’ όλα το μοναχικό “Φιεραμπράς” του Σούμπερτ»

 

«Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές», Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης, εκδ. Ιωλκός, σελ. 230.

 

***

Φραντς Σούμπερτ

 

«Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας, αφήνουν το χνάρι τους στην καρδιά μας και δεν είμαστε ποτέ πια οι ίδιοι».

 

Ο Φραντς Σούμπερτ (Franz Schubert), ήταν σημαντικός Αυστριακός συνθέτης κλασσικής μουσικής. Γεννήθηκε στα περίχωρα της Βιέννης στις 31 Ιανουαρίου 1797 και είχε πατέρα μουσικό, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος του δάσκαλος. Ήταν καλλίφωνος και το 1808 πέρασε τις εξετάσεις για τη σχολή Stadtkonvict που προετοίμαζε χορωδούς για την αυτοκρατορική αυλή. Έζησε μερικά χρόνια στερημένα από διασκεδάσεις, ζώντας με αυστηρή πειθαρχία, κρύο και συχνά πείνα, ωστόσο αυτήν την περίοδο ξεκίνησε να συνθέτει.

Ο θάνατος της μητέρας του

Το Μάιο του 1812 πέθανε η μητέρα του και στις 26 Ιουλίου του ίδιου έτους έσπασε η φωνή του, έτσι τερματίστηκε αναγκαστικά η καριέρα του ως χορωδού και ξεκίνησε αυτή του συνθέτη μουσικής. Με την προτροπή, ωστόσο, του πατέρα του, γράφτηκε απρόθυμα σε μία σχολή για να γίνει δάσκαλος μουσικής. Όταν τελείωσε το 1814, δίδαξε για λίγο, αλλά δεν του άρεσε και γι’ αυτό δεν ήταν και καλός. Παραιτήθηκε, γεγονός που διατάραξε τις σχέσεις με τον πατέρα του.

Το 1815 εκτελέστηκε μια δική του σύνθεση σε συναυλία και είχε αρκετή επιτυχία. Ο δάσκαλος του, Σαλιέρι, διέκρινε σε αυτόν μια μουσική ιδιοφυΐα. Σε αυτήν την συναυλία συνάντησε τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της σοπράνο Τερέζας Γκρομπ, ωστόσο λόγω της άσχημης οικονομικής του κατάστασης και της ανάμειξης της οικογένειας της, δεν έφτασαν ποτέ σε γάμο. Εκείνη παντρεύτηκε κάποιον άλλο το 1820.

Σουμπερτιάδες

Οι χρονιές 1814 και 1815 ήταν δημιουργικές για τον Σούμπερτ, αλλά χωρίς καμία επιτυχία. Τα επόμενα χρόνια υπήρχαν πολλές διακυμάνσεις στην ζωή του. Ήταν χρόνια δημιουργικά και είχε κάποιες επιτυχίες, άλλα ζούσε μέσα στην κατάθλιψη και τη φτώχεια. Σταδιακά γινόταν δύσκολος και απόμακρος με ευχάριστες νότες στη δύσκολη ζωή του τις λιγοστές εκτελέσεις των έργων του και κάποιες βραδιές που ονομάστηκαν Σουμπερτιάδες. Επρόκειτο για φιλικές συγκεντρώσεις που παιζόταν μονάχα η μουσική του. Από το 1822 άρχισαν να παίζονται έργα του για το ευρύ κοινό και απέκτησε υπόσταση στη μουσική ζωή της Βιέννης.

Ιδού, ιδού το τέλος μου

Προσβλήθηκε, ωστόσο, από σύφιλη τότε που ήταν θανατηφόρα και ανίατη. Αυτή την περίοδο σημείωσε πως πρέπει να δέχεται τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο ως αναγκαίο για την δημιουργικότητα. Από το 1825 και μετά κέρδισε κάποιες διακρίσεις. Είδε έργα του να εκτελούνται και να κερδίζουν το κοινό και τους κριτικούς, γεγονός που ανύψωσε για λίγο το ηθικό του. Το 1827 δόθηκε προς τιμήν του ένα κονσέρτο ενώ το 1828, στις 19 Νοεμβρίου, πέθανε, καθώς στην κλονισμένη του υγεία προστέθηκε και ο τυφοειδής πυρετός. Είχε πλήρη συναίσθηση μέχρι τέλους και 5 λεπτά πριν πεθάνει είπε: «Ιδού, ιδού το τέλος μου».

Πηγή: Hall of people