της Μέλλως Αγορίτση-Καλομέρα
Ήρθες, δε σε περίμενα… Με παρρησία!…
Σ’ είδα και κόμπιασα, πανωλεθρία.
Μ’ έφερες βίαια σ’ ένα σταθμό
και με απώθησες με βρυχηθμό.
Της επαράτου, δίχως σωσμό…
Της επαράτου, τον συγγνωστό.
Ήμουν αιχμάλωτη, στην ευτυχία
κι ήσουν ο κεραυνός εν τη αιθρία.
Ξύπνησα, ωστόσο, άγαρμπα, νωχελικά
κι ευθύς με κύκλωσαν τα ποδοβολητά,
εκείνα που ηχοβολούν τις άτεγκτες ειδήσεις,
εκείνες τις απέλπιδες, σπρωξιά που’ ναι στο κύμα.
Ο χρόνος μου σταμάτησε και σίγησε η βελόνα.
Η σκέψη στραβοπάτησε, σιμά στην πολυθρόνα.
“Και τώρα εδώ τι κάνουμε;” προβάλλει η απορία,
μα απάντηση στα σοβαρά καμία.
Όσο η μάστιγα προσβάλλει το κορμί
βράχος ας γίνει η ψυχή ετούτο να ακουμπήσει.
Γιατί αλλιώς, αν τελεσιδικήσει,
τότε δε θα βρει έρεισμα, θ’ αποσκιρτήσει.
Οι μαραθώνιοι γήπεδα έχουν πολλά
και οι δρομείς τους επιλέγουν κάποιο από αυτά.
Δρομέας γίνε, το μπορείς.
Δρομέας γίνε, της ψυχής.
*.Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή «Φτωχά τα λόγια», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.
Πηγή | Copyright: Στο δρόμο της ποίησης | Εκδόσεις Ιωλκός
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.