16/5/1943: Ο Γιώργος Σεφέρης παρουσιάζει, σε διάλεξή του στην Αλεξάνδρεια, τη σπουδαιότητα του έργου «Απομνημονεύματα» του στρατηγού Μακρυγιάννη.
«Αρχή και τέλος, παλαιόθεν και τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε˙ τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν˙ κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασην, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν»
Στρατηγός Μακρυγιάννης, «Πολεμικό Ημερολόγιο 2007», σελ. 98.
***
Ποιητής. Συγγραφέας. Μεταφραστής. Διπλωμάτης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη, την ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας του ήταν από το 1919 Καθηγητής της Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα το 1914, ο ποιητής τελείωσε το γυμνάσιο και επήγε στο Παρίσι όπου εσπούδασε Νομικά. Εκεί έμεινε έξι χρόνια και επισκέφθηκε και το Λονδίνο. Κατά την παραμονή του στο εξωτερικό, ήρθε σε άμεση επαφή με τα πνευματικά ρεύματα που άλλαξαν την μορφή της λογοτεχνίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί έμαθε για τη Μικρασιατική Καταστροφή και της πατρίδος του της Σμύρνης, τη μνήμη τής οποίας κράτησε παντοτινά. Το 1926 μπήκε στο Διπλωματικό Σώμα και από το 1931 υπηρέτησε σε υπεύθυνες θέσεις. Απεχώρησε από την υπηρεσία το 1962, πρεσβευτής. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέφυγε στην Κρήτη, στο Κάιρο και στη Νότια Αφρική.
Ο Γιώργος Σεφέρης ανήκει στην ομάδα ποιητών της γενιάς του 1930. Έλαβε βραβεία και τίτλους και πάνω από όλα το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963. Εξέδωσε την πρώτη ποιητική του συλλογή «Στροφή» το 1931 και τα ποιήματά του έφεραν μια αληθινή αλλαγή, μια επανάσταση στην Ελληνική Ποίηση και το κλίμα της παρακμής, που επικρατούσε από το 1920 έως το 1930. Το πνεύμα του Γ. Σεφέρη είναι διαφορετικό όπως και η γλώσσα, που ίσως δεν είναι τόσο άμεσα κατανοητή, αλλά όχι σκοτεινή και ο αναγνώστης έχει αμέσως την αίσθηση ότι ο ποιητής θέλει να πει κάτι σοβαρό. Η έκφραση είναι καινούργια, λιτή, Δωρική, με καινούργιες ασυνήθιστες εικόνες και τολμηρές προτάσεις. Η πορεία του Γ. Σεφέρη είναι σταθερή, δημιουργική. Είναι ο ανανεωτής της λυρικής παράδοσης, ο δημιουργός μιας ποίησης προσωπικής, καθαρής μορφής με κύριο χαρακτηριστικό: την κατάργηση του καταθλιπτικού υποκειμενισμού. Η ποίησή του αναδεικνύει και απηχεί γενικότερες καταστάσεις. Ακόμα και ποιήματα με εξομολογητική διάθεση ξεπερνούν το προσωπικό «δράμα» του ποιητή και στοχεύουν σε γενικές ανθρώπινες αλήθειες.
Ελένη Β. Πίππα, «Παγκόσμια Ποίηση» (Τόμος Β’), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 162-163.
