«Από αίμα σε αίμα» | @Θέατρο

Στην πολιτιστική σελίδα Θέατρο (Facebook) παρουσιάζεται η συλλογή «Από αίμα σε αίμα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021), του Αλέξανδρου Μαράκη-Μπούρκα, με δυο ποιήματα.

 

Καλλιτεχνικό αίμα

Σαν αίμα στάζει το σώμα σου μπροστά στα φώτα της σκηνής.
Τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δε σου αρκεί,
εκτός κι αν το δουν να χύνεται ποτάμι μπροστά στα μάτια τους.
Κάθε σταγόνα χύνεται μπροστά σε αδηφάγα μάτια
που αναζητούν το τέλος σου, το λιθοβολισμό σου.
Μια ιερά εξέταση της ψυχής σου κηδεύεται
σε μάτια ρημαγμένα, σκορπισμένα σε ολέθρους.
Ποιος θα φανεί σε αυτό τον αιώνιο πόλεμο;
Σαν τα κοράκια παλεύουν τα καλλιτεχνικά αίματα
ποιο θα πάρει την πρωτιά,
την πρωτιά σε μάτια ειδημόνων, σε μάτια ηλιθίων…
Τόσο αιμοβόρα όσο οι θύελλες της τέχνης σου
που τη σκορπάς, για να μη δουν ποιος είσαι οι τυφλωμένοι.
Και αν το δουν, δε θα είναι αρκετό.
Πρέπει να στάξεις πιο πολύ ακόμα.
Δεν πειράζει αν πεινάσεις, είσαι στρατιώτης εσύ.
Στρατιώτης σε μάτια ηλιθίων.
Στρατιώτης στην τέχνη της επίδειξης και του κενού.
Τι θα δείξεις, παλιάτσε μου, να σε αγοράσουμε και σένα;
Στρατιώτης κυνηγημένος από ανθρωποφάγα όντα.
Στρατιώτης σε μάτια μιας αληθινής τύφλωσης,
πιο εσωτερικής και από την ίδια σου τη γύμνια.
Τη γύμνια της τέχνης σου.
Στρατιώτης που πεινάει
και πρέπει να σκύβει το κεφάλι σε άρρωστα θέλω.
Κι αν η τέχνη είναι το άπειρο
κι αν η τέχνη έμαθες ότι ήταν ένα παιχνίδι,
δες πώς οδηγήθηκε…
Μπορεί να φταις και συ,
δεν έπαιξες σωστά όλα τα παιχνίδια.
Να μη μιλάς,
να γελάς ψεύτικα,
να δείχνεις ότι όλα είναι όμορφα,
να επικοινωνείς σαν κλόουν και εκτός σκηνής.
Όχι μόνο στη σκηνή. Δεν είναι αρκετό…
Πρέπει το αίμα να το στάζουμε συνολικά.
Ποτάμι να χυθεί, αλλά θυμήσου:
Ποτέ δεν είναι αρκετό,
οπότε κρύψου πάλι στη φωλιά σου,
που την ξέρεις καλύτερα.

«Από αίμα σε αίμα», Αλέξανδρος Μαράκης-Μπούρκας, σελ. 24-25.

*

 

Το χάος του καλλιτέχνη

Μέσα σε ένα χάος από κύματα και εικόνες χάνεσαι,
ω καλλιτέχνη.
Βυθίζεσαι σε σκοτάδια, σε πελάγη, σε παραδείσους,
σε ένα μοναχικό δρόμο που δεν έχει επιστροφή.
Πετάς σε βυθισμένα σύμπαντα, σε χαμένα ηλιοτρόπια.
Η φωνή σου ακούγεται παντού.
Είσαι μόνος, ολομόναχος, αλλά δεν είσαι κιόλας.
Η τέχνη πάντα θα συντροφεύει τη μοναχική ύπαρξή σου.
Ένας αιώνιος ασκητής καλείσαι να γίνεις,
να εκφράζεις ό,τι δεν είναι πραγματικά δικό σου.
Η τέχνη για τους άλλους.

Στο μοναχικό δρόμο που διάλεξες
δε θα σε καταλαβαίνουν πάντα,
θα σε ξεχνάνε εύκολα
και θα σε θυμούνται με την ίδια ευκολία…
Αλλά μη δίνεις σημασία.
Κράτα την τέχνη σου σαν διαμαντένιο στέμμα.
Ακολούθησέ την και θα σε ακολουθεί κι αυτή.
Μη φοβάσαι να τη δείχνεις γιατί θα φοβηθεί κι αυτή.
Είναι ο άλλος σου εαυτός.
Ο μόνος και αληθινός…

«Από αίμα σε αίμα», Αλέξανδρος Μαράκης-Μπούρκας, σελ. 19.