Ποίημα, με τίτλο «Δεν είχε ακόμα ξημερώσει», από τη συλλογή της Δάφνης Τσέλιου, «Άδυτα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2019).
*
Δεν είχε ακόμα ξημερώσει
Πέντε το πρωί.
Η θάλασσα ακόμα κοιμόταν,
ο ουρανός κρατούσε στην αγκαλιά του τ’ αστέρια
σαν αναμμένα κεριά προσμονής.
Εκείνος, καθισμένος στο γνωστό βράχο
που νοερά έγραφε το όνομά του,
αναμόχλευε στη χούφτα του τα μισοσπασμένα βότσαλα
– ραγισμένα απ’ την αλμύρα της ηλιοκαμένης άμμου.
[…Παλαιάς κοπής ελεύθερη ψυχή,
που ο λόγος του βάζει σφραγίδα και υπογραφή
στις εκάστοτε διαθέσεις της καρδιάς,
που δε φυλακίζεται εκ του ασφαλούς
σε καλούπια μικροαστικών πεποιθήσεων
που έχουν εφευρεθεί από φοβισμένους ανθρώπους,
αλλά χαρίζεται σε ό,τι μοσχοβολάει ανιδιοτέλεια…]
Κοίταζε το απέραντο να απλώνεται μπροστά στα πόδια του
και θαύμαζε τον ήλιο που δειλά αναρριχιόταν
απ’ το βάθος της θάλασσας.
Πού και πού έκλεβε τη ματιά του ένα μικρό σπουργίτι,
που καθόταν αμέριμνο στο πιόνι της βασίλισσας,
στο κέντρο μιας σκακιέρας,
πεταμένης δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών.
Χαμένος στις σκέψεις του.
Η καρδιά του δάκρυζε.
Ήθελε να μείνει εκεί,
με συντροφιά τον ορίζοντα
–απομονωμένος–
μέχρι να βίωνε, να χωρούσε μέσα του κάθε συναίσθημά του.
Ύστερα, θα φορούσε το πανωφόρι του
προχωρώντας συνειδητά στην εξυγίανση.
«Άδυτα», Δάφνη Τσέλιου, εκδ. Ιωλκός, σελ. 21-22.
***
Άδυτα
Φως και σκοτάδι, ακροβάτες πάνω στη ρωγμή της ύπαρξης. Φως προβάλλει απ’ τις χαραμάδες των σκιών, και καθώς αγγίζει με τις φτερούγες του την πλάση, χαρίζει πνοή, γεμίζει τον αέρα με χρώματα ιδανικά, γνώριμα. Σκοτάδι απλώνει μαύρο μελάνι πάνω στο λευκό κρίνο της ανάσας.
Μία ποιητική συλλογή για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε σκόρπιες, υπαρκτές στιγμές του χωροχρόνου, μες στην καρδιά κάποιων, ωρίμασαν στην ψυχή τους και κυρίευσαν το νου τους.
Μια συλλογή που διεισδύει στ’ Άδυτα της καρδιάς δίνοντας σάρκα κι οστά στα συναισθήματα.
***
Για τη συγγραφέα
Η Δάφνη Τσέλιου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Σπούδασε Τεχνολογία Τροφίμων. Το βιβλίο «Άδυτα» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.