Ποίημα από τη συλλογή «Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024), της Μαίρης Αντωναράκου.
*
Πολλές φορές κι ένας καιρός
Φορές φορές
βάλτος που στέρεψε
κι άλλες· ο ίδιος ο Νιαγάρας.
Φορές φορές
δάκρυα καυτά
κι άλλες· ούτε μια στάλα.
Φορές φορές
τρέμει η καρδιά
κι άλλες· δε γνέφει χτύπο.
Φορές φορές
τον πόνο μου απλώνω μες στον κήπο
κι άλλες· δε θέλω άνθρωπος κοντά να πλησιάζει.
Φορές φορές
άγριες κραυγές τα σωθικά μου σκίζουν
κι άλλες· ανάσες ήρεμες στ’ αυτιά μόνο βουίζουν.
Φορές φορές
—το εύχομαι— νεκρή να ήμουν ήδη
κι άλλες· να ’μουν αθάνατη στης ζήσης το παιχνίδι.
Κοινό σημείο των φορών, η προίκα της ζωής μου.
Όλες απέξω μου γελώ
και μέσα μου
σφαδάζω.
«Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού», Μαίρη Αντωναράκου, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 18
***
Για το βιβλίο
***
Για τη συγγραφέα
*
Προϋπόθεση
Αν είναι να ’ρθεις·
βεβαιώσου πως έχεις φυλαγμένα
τρυφερά επίθετα,
τρυφερά φιλιά
κι ένα μποστάνι να μοσχοβολάει αγάπη.
Άπλωσε τον λαχανόκηπό σου εμπρός στα πόδια μου
κι άσε τον ήλιο μου να κάνει τη δουλειά.
Έχω κρατήσει για εσένα
από του κόσμου όλου το χώμα, το πιο γόνιμο
και μιαν άνοιξη γιορτή
με μυγδαλιές και κερασιές γιομάτες χρώμα,
με μέλισσες ακούραστες, με πεταλούδες μύριες.
Αν είναι να ’ρθεις·
βεβαιώσου πως έχεις φυλαγμένη
μια ατέρμονη βροχή, εφάμιλλη με ποίημα,
να μετατρέψει σε υγρότοπο τη στέπα μου.
Ειδάλλως,
κράτα τα φρούτα σου για κάποια λαϊκή
κι άσε με εμένα να μετρώ
την έρημό μου
κόκκο κόκκο.
«Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού», Μαίρη Αντωναράκου, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 17
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.