Ποίημα από τη συλλογή «Το αδιέξοδο των σκέψεων και των συναισθημάτων» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024) του Παναγιώτη Παλασίδη.
*
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΩΠΟ
Είναι στιγμές που έρχονται τυχαίες συναντήσεις,
γιατί συμβαίνουν, άραγε, στης άνοιξης τις δύσεις;
Βλέμματα παγωμένα, χέρια ωχρά, υλικά ενός νευρικού σώματος,
κουβέντες, γέλια αληθινά —ή όχι;— άνευ ονόματος.
Μέσα από κάθε νέα γνωριμία,
ναυαγός στης φαιδρής ευτυχίας την τρικυμία.
Πριν καν αρχίσει η διαδικασία, σκέφτεσαι το τέλος,
μήπως σε τρώει ο φόβος για της μοναξιάς το βέλος;
Κρατάς, θέλεις δε θέλεις, κρυμμένο τον εαυτό σου,
της ψυχής αμυντικός μηχανισμός δικός σου.
Πέρασε κι αυτό, η νύχτα πλησιάζει νοσταλγικά,
μα το δωμάτιο άδειο, βήματα άηχα σε μονοπάτια νεκρικά.
«Το αδιέξοδο των σκέψεων και των συναισθημάτων», Παναγιώτης Παλασίδης, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 20
***
Για το βιβλίο
*
ΣΤΙΓΜΗ
…της αγκαλιάς το θαύμα
ξενιτεμένο τραύμα…
Ν’ αγαπάς και να το λες χωρίς περιστροφή
κι απ’ της καρδιάς ψηλά την οροφή
να στέκεις να κοιτάς τα μάτια,
που σε ταξίδεψαν με άσπρα άτια…
Σήκω στ’ ανάστημά σου λεύτερα
κι ανάπνευσε το πάθος σου ως τα ύστερα.
Ρίξε στο βάραθρο αναστολές,
πιάσε το χέρι του μ’ όλες τις υπερβολές…
Χωρίς μαζί δεν κέρδισε η ζωή
…μα πνίγηκε στη μάταιη ροή.
Τώρα είναι της ευτυχίας η στιγμή,
διάλεξε τ’ ουρανού το φτερωτό κορμί…
«Το αδιέξοδο των σκέψεων και των συναισθημάτων», Παναγιώτης Παλασίδης, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 32