Νέες κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Ιωλκός

Σε ένα Πηγαίο πέλαγος, σχηματισμένο από σταγόνες που κυλούν από μέσα μας, συναντιούνται όσα νιώσαμε, αλλά δεν τα εκφράσαμε· όσα ονειρευτήκαμε, αλλά δεν τα ζήσαμε στο φως καμιάς ημέρας. Ο Ιωάννης Αλέξανδρος Άντερσεν μοιράζεται τη δική του θάλασσα με τον αναγνώστη, του οποίου η ταύτιση ελπίζει να γίνει πανί για το καΐκι που χτίζει ο νους, περιπλανώμενος στις αναμνήσεις ανεκπλήρωτων ερωτικών εγχειρημάτων. Η παλίρροια του μονόπλευρου ερωτικού συναισθήματος αποδίδεται σε στίχους φορτισμένους με ρομαντισμό και προσδοκία για το γνήσιο έρωτα.

Η νέα ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Ζορπίδου αναφέρεται σε παλιρροϊκά κλειδωμένους ανθρώπους που δεν αποκαλύπτουν ποτέ τη σκοτεινή τους πλευρά, στην ειμαρμένη, αλλά και στην ελευθερία της βούλησης, σε «παρ’ ολίγον ενέργειες» και μετέωρα βήματα, σε ανθρώπους με χακί «δέρμα παραλλαγής, μακρινούς επισκέπτες της ζωής», αλλά και σε ανθρώπους που γεύονται το νέκταρ της, ταυτόχρονα όμως, διερωτώνται «κι όλα αυτά προς τι;», σε ανθρώπους που «στοχάζονται για τη ζωή και τον θάνατο», που θρηνούν για την απώλεια της ομορφιάς και της νεότητας. Η ποιήτρια, από την άλλη, μας προτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή, αφού είναι απλά «σκόρπιες στιγμές στιγμιαίας τρέλας σ’ ένα μπουκέτο ετερόκλητο» και επιμένει ότι «το μυαλό πρέπει να υψώνεται» κι η καρδιά να ξεχειλίζει!

Οι δρόμοι της Κυψέλης —οι περισσότεροι των οποίων φέρουν ονόματα νησιών— αποτελούν αγκυροβόλι για πολλά καράβια που φτάνουν από διάφορες χώρες. Είναι όλοι αυτοί που έρχονται στην Ελλάδα με σκοπό ένα νέο ξεκίνημα, μία καινούρια ζωή, καλύτερη απ’ αυτήν που άφησαν. Ο καθένας απ’ αυτούς έχει μία ιστορία να αφηγηθεί, αλλά δεν το κάνει παρά μόνο αν αναγκαστεί απ’ τις συνθήκες. Συνήθως την κρατά μέσα του, για τον εαυτό του. Σαν φυλαχτό ή σαν ξόρκι. Οι προτεραιότητές τους καθορίζονται από την ανάγκη. Πρέπει να ξεχάσουν πολλά απ’ την παλιά τους ζωή και να μάθουν περισσότερα για τη νέα που ξεκινούν να χτίζουν. Βιάζονται να αφομοιώσουν και να αφομοιωθούν, για να μπορούν μετά να ονειρεύονται. Με τον καιρό γνωρίζονται με άλλους ξενόφερτους, αλλά και με ντόπιους και δημιουργούν φιλίες. Σιγά σιγά ξανοίγονται, αστειεύονται μεταξύ τους, κλαίνε, γελούν κι ερωτεύονται, γιατί η καρδιά δε γνωρίζει από σύνορα, θρησκείες ή χρώμα επιδερμίδας. Σε κάθε ανθρώπινο σώμα πάλλεται με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό.

Η φλόγα αναδύεται πάνω από σελίδες βιβλίων στο πέρασμα των αιώνων με στόχο τη μέθεξη. Εκπέμπει σήματα καπνού κατά κύματα συνυφαίνοντας ένα χαρμάνι ετερόκλητων εντυπώσεων και εικόνων στραμμένα στο αόρατο κέντρο του υποσυνειδήτου. Δραπετεύει από τόπο σε τόπο, απελευθερώνει τον ρυθμό και το μέτρο της πραγματικότητας, απολαμβάνει τις υπαρξιακές χασμωδίες της ζωής. Στις Άρρηκτες φρυκτωρίες μύθοι, ιστορικά πρόσωπα, λογοτεχνικοί ήρωες συν-διαλέγονται με ανατρεπτική διάθεση και συν-δομούν το σύν-χρονο γίγνεσθαι.

Ποια είναι η γκροτέσκο μορφή που εμφανίζεται στην άκρη του πλάνου από τη μέρα της γέννησής σου και που όσο περνούν τα χρόνια, κάνει όλο και πιο αισθητή κι ενοχλητική την παρουσία της; Γιατί η γερόντισσα άστεγη στο βασιλικό κήπο αρνείται τα χρήματα και προσβάλλει αυτόν που της τα προσφέρει; Ποιο, άραγε, είναι το μυστικό της ευθυμίας και πώς η αφήγηση του ονείρου ταιριάζει ακριβώς με το yang της ζωής; Πόσες μάσκες έχουμε; Και πόσες απ’ αυτές έχουν ήδη γίνει δέρμα μας; Δώδεκα μικρές μαχαιριές που στάζουν στο γάργαρο ρυάκι της μνήμης και της φαντασίας· ρετουσάρουν τα περιγράμματα, χρωματίζουν τον παλμό. Χαραμάδες της αιωνιότητας ανάβουν τα μάτια, μαντατοφόροι του βυθού τρυπούν το σκοτάδι, όπως όταν σκεφτόμαστε το φεγγάρι· τα μάτια φωτίζονται κι ας μην το κοιτάμε…

Της ύπαρξης και της απουσίας, της μοναχικότητας και των σχέσεων, της διαχρονικής αγάπης και της απώλειας, του πόνου και του δέους προς τη ζωή. Μιας εποχής ή μήπως και άλλων; Αυτοαναφορική ποίηση που καλεί στη μετάληψη διαχρονικών επιγνώσεων και αισθήσεων προς μία τάση συμφιλίωσης με τη συνθήκη της ανθρώπινης διαβίωσης. Οι αναγνώστες θα βρουν τον εαυτό τους σε κάποιο στίχο, θα πιάσουν το χέρι που απλώνεται.