«Επτά και μισή λύπη» | literature.gr

Κριτική του Κωνσταντίνου Μπούρα, για την ποιητική συλλογή της Ελένης Παπανδρέου, «Επτά και μισή λύπη» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), στο literature.gr.

***

Νεοπλατωνισμός και νεορομαντισμός σε αγαστή σύμπνοια

Σύνταξη: Κωνσταντίνος Μπούρας

Επτά και μισή λύπη, Ελένη Παπανδρέου, Εκδόσεις Ιωλκός

Τρίτη και σημαδιακή, επαγγελματική πλέον εμφάνιση στα Γράμματα μιας οικονομολόγου με ποιητικό οίστρο και θεληματική ματιά πάνω στα πράγματα που μας απασχολούν όλους και όλες μας.

Χαρμολύπη

Ποιητικές στιγμές αυθεντικής χαρμολύπης, αναστεναγμού κυτταρικού, που τινάζει την χλωροφύλλη προς τα έξω και παίρνει ως αντίτιμο την στάχτη τής τυπωμένης καρδιάς, της καμωμένης ελπίδας, της αναντίρρητης μοναξιάς:

«…Στη μέση μιας αίθουσας μεγάλης / ανάμεσα σε αδιάφορους ανθρώπους / και βήματα πεινασμένα / ένιωσα λύπη και απόγνωση / που είμαι άνθρωπος και όχι πουλί» (σελ.23).

Προσέξτε εκείνα τα «πεινασμένα βήματα» και τον φθόνο τού πτηνού που μπορεί να πετάξει ελεύθερο πάνω από σύνορα και περιορισμούς κάθε είδους, εκτός από τους περιορισμούς που του θέτει η ίδια η φύση του και ο αέρας, το κενό διάστημα και το άγχος που συνυποδηλώνει.

Μνήμη υπάρχει μόνο μία

«ΤΟ ΤΡΕΝΟ σφυρίζει ξανά. / Χαρτιά πέφτουν στο πάτωμα / οι ιστορίες επιστρέφουν. / Το κενό κλείνει / γίνεται πίνακας σταθερός / σταθερός χρόνος. // Μόνο λίγο πριν χαθούν / φωνάζουν / πως όλα γίνονται γρήγορα πολύ. / Μνήμη υπάρχει μόνο μία / η ζεστή ανάσα τής αγάπης. / Αυτή μάς χαρίστηκε / και – ίσως – ούτε πάλι κι αυτή. // Γεμίζει η αίθουσα καπνούς. / Ήθελα τόσα να ρωτήσω και σήμερα» (σελ. 33).

Ερώτημα, εύλογο εκ μέρους του επαρκούς αναγνώστου: Να ρωτήσει ποιους, τι, γιατί; Ποιος ξέρει; Ποιος κατέχει το Μυστικό; Μεταφυσική; Πρόδηλος και κεκαλυμμένη.

Και περνάμε στο τρίτο και στερνό (σχετικό) σπάραγμα δίνοντας ίσως μια πυξίδα προσανατολισμού σε αυτό το στολίδι με γράμματα κενά:

«ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΟΥΖΙΝΕΣ καθαρές / σαν ανέγγιχτες / σε μαγαζιά αστραφτερά παγωμένα / δεμένοι λύκοι / θρηνούν και γευματίζουν / πάνω σε άψυχα τραπέζια / κορμιά δικά τους σαν ξένα. // Πριν ξημερώσει / γίνονται πουκάμισα / μαζεύουν ίσκιους απ’ το πουθενά / κι επιστρέφουν τη λύπη τους / στο χρόνο» (σελ. 47).

Εδώ ο συμβολικός κανιβαλισμός απογειώνεται και ολοκληρώνεται. Η πλήρης αλλοτρίωση από το κορμί μας. Οι αιχμάλωτοι φυλακισμένοι που τρώνε το χέρι ή το πόδι τους χωρίς απαραιτήτως και να χορταίνουν. Και τι σημαίνει η επιστροφή τής λύπης στον χρόνο; Πρόκειται για ένα αποθετήριο, για σταχτοδοχείο ή πτυελοδοχείο ο χρόνος; Πού πετάμε τα σκουπίδια μας όταν το κορμί παλιώνει και γίνεται κι ετούτο ανακυκλώσιμο; Υπάρχει ψυχή; Ναι, σαφέστατα. Είναι εκείνη που λιποψυχά και θρηνεί εδώ τον αφανισμό της.

Νεοπλατωνισμός και νεορομαντισμός σε αγαστή σύμπνοια.

Ώριμη ποιήτρια, ολοκληρωμένη.

Ανακαλύψτε την!!!

Πηγή: Literature.gr