99 λέξεις για τo «Λίκνο» του Τριαντάφυλλου Σιδερίδη
του Κωνσταντίνου Μαρούγκα
99 λέξεις:
Ας δεχτούμε ότι τα ερείσματα του ποιητικού αυτού κόσμου είναι η φθορά και η δημιουργία ως ένα σχήμα κυκλικό. Ένας κύκλος που κινείται μανιωδώς και όσοι επιβιώνουν ή καταστρέφονται δεν τον αφορά. Ο κόσμος μοιάζει τυραννικός· το υποκείμενο τολμά να βυθιστεί σε στίχους, στοχάζεται, οδύρεται, διέπεται από κραυγές επικοινωνίας. Μοιάζουν με αρχαία τραγωδία τα ποιήματα αυτά. Με γράμμα κεφαλαίο παρατάσσονται έννοιες τρομακτικά επικίνδυνες στη μεταχείριση, όπως Μνήμη, Ελπίδα, Φόβος ως ανάγκη να τις αντιμετωπίσει ο αναγνώστης κατά πρόσωπο. Χωρίς περιστροφές. Και τα αφηγήματα που εντόπισα πίσω από τους στίχους, γκρεμισμένα όνειρα, μικρές ελπίδες, βγαλμένα από φλεγόμενη κοιτίδα καθαρής καλλιτεχνίας.
Αγαπημένο απόσπασμα:
«Φτάνει!»
ούρλιαξα στα βήματα της Σκέψης μου
μα αυτά συνέχιζαν να με τεμαχίζουν
με χιλιάδες ανατομίες.
Η Παλάμη και το Μέτωπο
φίλοι από ανάγκη
πάνω στο ασφυκτικό γέννημα.
Κι όταν ένιωθα να φλέγομαι
πατούσα τον επάρατο όρκο.
Με μάτια από στάχτη
ερέθιζα όλα τα αντικείμενα
– κανένα δεν ανταποκρίθηκε.
«Σπάσε το κέλυφος της Ανέχειας
για να ελευθερώσεις την Όραση.
Μα πρόσεξε!
Δείμος και Φόβος
προστατεύουν τη Ρήξη».
Πάγια εντολή
σε κάθε καταχνιά ξημερώματος.
Βδελυρός κάπρος εκείνο ο βλέμμα
αγκύλωσε τις Αισθήσεις.
Για αυτό τις νύχτες
δε χορεύω πια με τη Φαιδρότητα.
Μόνο σαν νεογνό
βυζαίνω τέφρα
από το στήθος της Ανάρτησης
μέσα σε περιβάλλον που επιβάλλεται.
Αλλότριο μέχρι χθες
και το οικοδόμημα της αρνητικής ηδονής.
Με την έμπυρη σκιά του Ονείρου
έμαθα, σύναψαν σχέσεις.
Εγκαταλείπω το τοπίο
με τα ξεφτισμένα χρώματα
καθώς διαβάζω
στους τοίχους της Φυγής:
«Ω, τι καημός
να σε σκοτώνει το παιδί σου!».
Τριαντάφυλλος Σιδερίδης, Λίκνο, εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα 2018
Πηγή | Copyright: 99 Λέξεις | Κωνσταντίνος Μαρούγκας
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.