27/10/1822: Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ανατινάσσει την τουρκική υποναυαρχίδα.
***
Στη θάλασσα νέα νίκη σημειώθηκε στη ναυμαχία μεταξύ Ύδρας και Σπετσών στις 8 Σεπτεμβρίου, ενώ αρχές Οκτωβρίου οι Μυκονιάτες, με τη Μαντώ Μαυρογένους να εμπνέει θάρρος, απέκρουσαν τουρκική απόβαση. Τη νύχτα 27 προς 28 Οκτωβρίου ο Κωνσταντίνος Κανάρης πυρπόλησε στην Τένεδο την τουρκική υποναυαρχίδα και πολλά τουρκικά πλοία λόγω του πανικού εξόκειλαν στις μικρασιατικές ακτές. Διεθνής απλωνόταν πλέον ο θαυμασμός για τον Κανάρη. Ο πλοίαρχος της αγγλικής κορβέτας «Περσεύς», που βρέθηκε στις 4 Νοεμβρίου στα πανηγυρίζοντα την επιστροφή των πυρπολητών Ψαρά, ζήτησε να τον δει και, αφού έβγαλε το ξίφος του, του το χάρισε. Ο σουλτάνος διέταξε να αποκεφαλιστεί ο καπουδάν πασάς, όταν γύρισε στην Κωνσταντινούπολη ο τουρκικός στόλος καταπτοημένος.
Όλες οι κύριες τουρκικές προσπάθειες του 1822 σε στεριά και θάλασσα είχαν αποτύχει. Τα παραπάνω γεγονότα σταθεροποίησαν την Επανάσταση και αναβάθμισαν το κύρος των στρατιωτικών. Η Διοίκηση, η οποία, κατά τον Κων. Παπαρρηγόπουλο, εντελώς αθώα υπήρξεν των κατά ξηράν και κατά θάλασσαν κατορθωθέντων, οι κοτζαμπάσηδες που έλεγχαν την κυβέρνηση, αντέδρασαν με μικρότητες, που μόνο ανησυχία προκαλούσαν στους έντιμους επαναστάτες. Οι πρόκριτοι και οι επίσκοποι της Ανατολικής Στερεάς κατήργησαν το Σεπτέμβριο τον Άρειο Πάγο και ανακήρυξαν αρχιστράτηγο τον Ανδρούτσο, οργανώνοντας μια συσπείρωση των Ρουμελιωτών κατά του κύκλου των Φαναριωτών.
Η προεκλογική ατμόσφαιρα για τη Β΄ Εθνοσυνέλευση εκτράχυνε περισσότερο την κατάσταση, ιδίως μετά τη δολοφονία ενός ευγενούς αγωνιστή και συνεργάτη του Κολοκοτρώνη, του Παναγιώτη Κρεββατά (16 Νοεμβρίου 1822). Ο θρυλικός Γέρος, διάδοχος του Υψηλάντη στην ηγεσία των εθνικοεπαναστατικών δυνάμεων, γράφει από τους Μύλους στον Ι. Μέξη και άλλους Σπετσιώτες άρχοντες: Οι άρχοντές μας δεν παραδειγματίζονται από σας και να ξοδεύουν τα δικά τους αλλά προσπαθούν να κάνουν δικά τους και όσα ανήκουν στην πατρίδα. Για την υπεράσπισή τους ξεσηκώνουν και τ’ άρματα και γίνεται έτσι απ’ αυτό η χειρότερη δυστυχία και κινδυνεύουμε να χαθούμε.
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 70-71.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.