Τα βιβλία «Σε πρώτο πληθυντικό», του Κωνσταντίνου Γεωργίου, «Θαλασσινοί ποιητές», του Γιάννη Κορίδη και «Ποιήματα της κρίσης [2008-2018]», σε επιμέλεια του Κωνσταντίνου Μπούρα, από τις εκδόσεις Ιωλκός, προτεινόμενα στο βιβλιοπωλείο «Ιανός».
Λίγα λόγια για τα βιβλία:
• Σε πρώτο πληθυντικό
Με τη συλλογή ο δημιουργός αυτοσυστήνεται στο αναγνωστικό κοινό, προσδιορίζοντας όχι μόνο τις ποιητικές του συντεταγμένες, αλλά κι ορίζοντας ποιητικά την ιδεολογική του τοποθέτηση μες στον κόσμο. Πρόκειται για μία κοινωνική και πολιτική διακήρυξη απέναντι στο σύγχρονο αυτιστικό τρόπο ζωής και την αυστηρά καθορισμένη, εμμονική κι ανορθόδοξη λογοκρατική αντιμετώπιση τόσο του κοσμικού μυστηρίου όσο και του ανθρωπίνου βίου.
Στα ποιήματα προβάλλεται το νόημα της ενσυνείδητης και βιωμένης αγάπης, του έρωτα και του ονείρου, του ανθρωπισμού και της κοινής συλλογικής εμπειρίας ως μέσα διάθλασης μιας υπέρμετρης και υπερφίαλης ατομικότητας που τελικώς εκμηδενίζει την ύπαρξη. Ονειροπόληση και ρομαντισμός, νοσταλγία κι ομορφιά, επιθυμίες και ματαίωση. Μικρές μικρές ψηφίδες που συνθέτουν την εικόνα μιας ζωής ιδωμένης με τα μάτια του ποιητικού λόγου.
• Ποιήματα της κρίσης [2008-2018]
Η ανθολογία δεν έχει αξιολογικό αλλά θεματολογικό, υφολογικό και ρυθμολογικό χαρακτήρα. Μακράν πολύ από αισθητισμούς κι αποκλεισμούς, επιχειρήσαμε να αποτυπώσουμε (όσο γίνεται εξπρεσιονιστικά) το πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής ποίησης στα προκλητικά χρόνια της μεταβατικής δεκαετίας 2008-2018.
Στον τόμο αποτυπώνεται ένας αντιπροσωπευτικός κατά το μάλλον ή ήττον συσχετισμός δυνάμεων, τάσεων, προτάσεων, υπεκφυγών ή μεταβάσεων. Υπάρχει και η λεγομένη «ποίηση φυγής» που εκπροσωπείται ελάχιστα σε αυτή την ανθολογία, αφού μας ενδιαφέρει εξαρχής το θετικό κοινωνικό πρόσημο κι η μετάβαση από το «αυτιστικό» εγώ στο συνειδητοποιημένο «εμείς» μιας συλλογικότητας ενεργών κι εναργών πολιτών που με τον οίστρο της Κρίσης αφυπνίζονται κι αποφασίζουν να αλλάξουν τον κόσμο (μέσα τους κι έξω τους) έτσι ώστε να ταιριάζει περισσότερο με τα οράματα και τα ιδεώδη του Διαφωτισμού.
• Θαλασσινοί ποιητές
Κάθε λιμάνι κ’ ένας καημός! Κάθε γειτονιά και μια ωμή αλήθεια. Ο ναυτικός, ο πάντα διψασμένος για τη σάρκα που στερείται ή ακόμα ο πόθος τής εναλλακτικής γεύσης, κάτι που εισέρχεται στα ενδόμυχα, αναταράζει τα νερά κ’ επιδιώκει την έξοδο. Έτσι, για μια ανάσα, ένα πέταγμα από την απέραντη κλεισούρα. Πάλλεται η σάρκα, αγωνιά ώσπου ξεσπάει βέβαια και κατακλύζει το σύμπαν του σώματος.
Αυτές οι στιγμές έχουν τη γοητεία τού ονείρου και της πραγματικότητας. Αποτελούν ένα σύνολο από δάκρυα βουβά, γεμάτα πόνο αλλά και ευχαρίστηση. Σκέτος μαζοχισμός. Το ανθρώπινο σώμα διψά για το σώμα. Η ανθρώπινη αδυναμία γίνεται δύναμη και κυριαρχεί εντός κ’ εκτός από τις όποιες αυταπάτες. Είναι ένα τσουνάμι, θα λέγαμε, που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Μάτια, χέρια, χείλη και στόμα συντονίζονται κι απαλύνουν ή και εξαλείφουν κατά κάποιο τρόπο την ακατάσχετη δίψα.
Αυτά όλα συνενώνονται και παντρεύονται, συνήθως, στις κακόφημες συνοικίες, στα στέκια των περαστικών κάθε χρώματος και κάθε αντίληψης ατόμων. Είναι οι σωτήριες στιγμές. Απαλύνουν τη μοναξιά, δίνουν παράταση στις δοκιμασίες. Ο ποιητής υποψιάζεται και ξέρει τι συμβαίνει και τι θα του συμβεί μόλις σηκώσει άγκυρα το φορτίο.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.