Ποιήματα από την ποιητική συλλογή «Τρυφερά ανασαίνω» της Ματίνας Δαραβάνη
Ονειρεμένη βραχονησίδα,
στην ακτή κηλιδώνεις τα σανδάλια σου
που γέμισες με άμμο,
τρέχοντας μακριά μου μα δεν πρόλαβες,
γιατί σε έσφιγγα τόσο γρήγορα
κι έγλειφα το λοβό του αυτιού σου
σα να ήταν κεράσι πεσμένο από δέντρο,
σα να ήταν γλυκοκέρασο,
πετμέζι που ρουφάς με ορμή
και δεν πετάς το κοτσάνι του
μα το ποτίζεις
φωτίζοντάς το χάμω και φροντίζοντας να γίνει
πιο ζουμερό από πρώτα.
***
Γι’ αυτό που είχαμε κι έχουμε το ξέρω.
Γι’ αυτό που θα ’χουμε, δεν έχω να υποθέσω.
Η μοίρα ζύμωσε στ’ αστέρια να ξεπέσω
και δεν ερώτησε για μας το πεπρωμένο.
***
Όχι, ο έρωτας δε σταματά ποτέ.
Όταν έρχεται ακάλεστα η αγάπη,
συνυπάρχει μ’ αυτήν.
Βουλιάζει στο στρώμα μαζί της.
Κουλουριάζεται κάτω απ΄ την ανάσα της
και παραμονεύει έξω απ΄ την πόρτα της,
μέχρι το φως στο παράθυρο να σβήσει.
***
«Δε με νοιάζει πού θα πάμε, αρκεί να ’μαι μαζί σου».
Σκοτείνιασε ο αέρας
κι εκείνος με τρύπησε εγκάρδια με τη φλόγα του έρωτα,
που κοχλάζει ανεμπόδιστη
απ’ τη σύσσωμη αγέλη των βλεμμάτων.
Το γέρικο τραπεζάκι δίπλα στους καταπράσινους θάμνους
που σούρωναν απ΄ τον οίνο της αγχωμένης θάλασσας
και η γαλήνια πίστη στα πρόσωπά μας,
ξεπρόβαλαν το ματωμένο πάθος
που κάποιος είχε υπνωτίσει από καιρό.
Πηγή | Copyright: στίξη | εκδόσεις Ιωλκός
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.