Ποίημα από την ποιητική συλλογή «Συναστρία στιγμών» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024), της Μαρίας Πολυμήλη.
*
Θεός και δαίμονας
Μα δεν είμαι μήτε Θεός μήτε δαίμονας.
Άνθρωπος είμαι…
Μια τολμώ και μετά μετανιώνω.
Μια βυθίζομαι στο σκοτάδι και μετά παίρνω φόρα
και βρίσκομαι στο φως.
Μα δεν κρατά πολύ και ξανά πέφτω σύντομα.
Μια νοσταλγώ λάθος πράγματα και τα επιζητώ,
μια νομίζω πως βαδίζω σωστά, μα ξάφνου χάνομαι…
Θεός, άνθρωπος και δαίμονας μαζί νιώθω,
μια το ένα μια το άλλο…
Κι όταν χάνομαι ολότελα,
ακούω μια φωνή μέσα μου να μου σιγοψιθυρίζει…
Να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό,
ξέρει καλύτερα από εσένα τι χρειάζεσαι.
Και σωπαίνω…
«Συναστρία στιγμών», Μαρία Πολυμήλη, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 17
***
Για το βιβλίο
***
Για τη συγγραφέα
*
Ντουλάπια
Στα ντουλάπια των ανθρώπων —υλικά και άυλα—
βρίσκεις αντικείμενα-αναμνήσεις
καταχωνιασμένα στη σκόνη.
Όσο πιο παλιά η μνήμη —υλική ή άυλη—,
τόσο πιο βαθιά στο σκοτάδι στέκει, σαν ξεχασμένη ύπαρξη.
Μετέωρη
οδεύοντας να γίνει αγνώστου ταυτότητας
καθώς ξεθωριάζει στον χρόνο.
Κι ό,τι για εσένα υπήρξε κάποτε σημαντικό
κι είπες καλά να το φυλάξεις να μείνει ζωντανό,
για κάποιον —ίσως και για εσένα—,
άχρηστο να είναι
κάποια μέρα,
ένα νέο ξημέρωμα…
«Συναστρία στιγμών», Μαρία Πολυμήλη, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 38
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.