Στα ευπώλητα του «Βήματος» η ποιητική συλλογή «Σε πρώτο πληθυντικό»

Με τη συλλογή ο δημιουργός αυτοσυστήνεται στο αναγνωστικό κοινό, προσδιορίζοντας όχι μόνο τις ποιητικές του συντεταγμένες, αλλά κι ορίζοντας ποιητικά την ιδεολογική του τοποθέτηση μες στον κόσμο. Πρόκειται για μία κοινωνική και πολιτική διακήρυξη απέναντι στο σύγχρονο αυτιστικό τρόπο ζωής και την αυστηρά καθορισμένη, εμμονική κι ανορθόδοξη λογοκρατική αντιμετώπιση τόσο του κοσμικού μυστηρίου όσο και του ανθρωπίνου βίου.

Στα ποιήματα προβάλλεται το νόημα της ενσυνείδητης και βιωμένης αγάπης, του έρωτα και του ονείρου, του ανθρωπισμού και της κοινής συλλογικής εμπειρίας ως μέσα διάθλασης μιας υπέρμετρης και υπερφίαλης ατομικότητας που τελικώς εκμηδενίζει την ύπαρξη. Ονειροπόληση και ρομαντισμός, νοσταλγία κι ομορφιά, επιθυμίες και ματαίωση. Μικρές μικρές ψηφίδες που συνθέτουν την εικόνα μιας ζωής ιδωμένης με τα μάτια του ποιητικού λόγου.

***

[…]

Με άλλα λόγια η Ποίηση σηκώνει στους ώμους της τον αγώνα και τις αγωνίες του ανθρώπου, το άγχος, τις ατυχίες και τις πληγές του. Σταυρώνεται και ανασταίνεται για χάρη της ανθρώπινης ίασης. Αυτό προφανώς αφορά τον δημιουργό ποιητή, αλλά και τον αναγνώστη. Ποιος δεν ανταμώνει τους στεναγμούς και τις προσδοκίες του με στίχους που αγαπά να διαβάζει ή να τους ακούει μελοποιημένους;

[…]

ΓΥΜΝΑ ΔΕΝΤΡΑ

Οι φωνές μας ανυπόδητες περπατούσαν στα κλαδιά
των γυμνών δέντρων της άγονης χώρας.
Αντηχούν ακόμη στ’ αυτιά του Θεού
από το σπασμένο τζάμι της μνήμης
επαναλαμβάνοντας την εντολή που έλαβαν
από τις ανήλιαγες πηγές του Ωκεανού.
Διψούν για μια στάλα βροχής
μονήρης αναζήτηση των φύλλων
που έπεσαν στο κίτρινο χώμα. (σ. 73).

 

Η εικόνα των δέντρων επανέρχεται. Στο παραπάνω ποίημα «Ονειροπόλοι» οι άνθρωποι ανάλαφροι με την αγάπη αντάμα, σκαρφαλώνουν στα δέντρα να βρουν τις φωλιές των πουλιών και να πετάξουν μαζί τους. Αλλά και εδώ στα «Γυμνά Δέντρα» περπατούν φωνές ανυπόδητες στα κλαδιά τους και αντηχούν από το σπασμένο τζάμι της μνήμης… Παραστατικές εικόνες, απρόσμενοι μετασχηματισμοί ενεργοποιούν τις αισθήσεις μας. Η αφή, η δίψα, ο ήχος, η λαλιά και στη μέση το άρρητο και δυσερμήνευτο της ποίησης, οι «ανήλιαγες πηγές του Ωκεανού».

Ο νεοεμφανιζόμενος ποιητής, αισθαντικός και ερωτικός, έρχεται σαν έτοιμος από καιρό. Συνάντησε πρώτα ως αναγνώστης το απροσδόκητο της ποίησης και θαύμασε τις “ζαβολιές του ανυποδήτου ανέμου”. Ένοιωσε το ρίγος που προκαλεί το αστραποβόλημα των λέξεων, άνοιξε νοητό διάλογο με τα μεγάλα αστέρια της ποιητικής φεγγοβολής και έλαβε το χρίσμα. Σήμερα, χαράζει την πορεία του με το δικό του μοναδικό τρόπο.

Πηγή | Copyright: Fractal | Χρυσούλα Σπυρέλη