Η συλλογή διηγημάτων «Σκοτεινό ψυγείο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Χριστίνας Καράμπελα, στο @poiem.art (Instagram).
***
Για το βιβλίο
***
«ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΨΥΓΕΙΟ»
της Χριστίνας Καράμπελα
Ένα διήγημα για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, 4 Φεβρουαρίου.
Το σκοτεινό ψυγείο του σπιτιού έχει πάντα παγάκια για το ποτό του πατέρα και αναρίθμητα –πάντα το παιδί φοβόταν να τα μετρήσει–, αδιαφανή δοχεία για τη φύλαξη των όγκων.
Η οικονόμος αλλάζει λάμπα κάθε μέρα, αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα η νέα λάμπα καίγεται, υποκύπτοντας στην επιθυμία του ψυγείου να μένει σκοτεινό.
Τα μάτια του πατέρα όταν γυρίζει από τα χειρουργεία είναι χάρτινα. Χρειάζονται πάνω από τρεις ώρες μετά την επιστροφή του για να γίνουν υγρά. Όταν είναι χάρτινα δεν κοιτάζουν. Όταν γίνουν υγρά, διαπερνούν το πρόσωπο του γιου του που έχει εξασκηθεί στις τρίωρες αναμονές.
Ο πατέρας έχει απαγορεύσει στο γιο να ανοίγει την κατάψυξη. Δε θέλει να εκτίθενται στη ζέστη ούτε τα παγάκια ούτε οι όγκοι που έχει αφαιρέσει.
Το παιδί ξέρει για τους όγκους και τους λυπάται. Δεν το νοιάζουν οι ασθενείς του πατέρα. Οι ξεριζωμένοι όγκοι το νοιάζουν. Το βράδυ τούς ακούει να το καλούν. Εγκαταλελειμμένοι, ανυπόληπτοι, σημαντικοί όταν είναι κακοήθεις, ασήμαντοι όταν είναι καλοήθεις.
Το παιδί, εκτός από τις φωνές των όγκων, ξέρει απέξω κι ανακατωτά, με το μικρό τους όνομα τα φωνάζει, όλα τα φαντάσματα του σπιτιού. Η οικονόμος τού τα υπενθυμίζει κάθε μέρα. Ανάμεσα σε αυτά και το όνομα της γυναίκας που γέννησε το παιδί και η οποία αποκαλούσε την οικονόμο και τον κηπουρό γονείς.
Ο πατέρας τελευταία αρέσκεται να μην επιστρέφει στο σπίτι. Ασχολείται με την καινούρια του αγάπη. Το αερόστατο που του δώρισε το Υπουργείο Υγείας για τις υπηρεσίες του και την υπακοή του. Έχει αποκτήσει μεγάλη δεξιοτεχνία στην πλοήγησή του. Το κορδωμένο μπαλόνι του αερόστατου είναι ριγέ και έλκει τα ράμφη των πουλιών. Τα σώματα των πουλιών είναι γεμάτα έλκη από τις πέτρες που τους πετάει το παιδί.
Ο πατέρας έχει απαγορεύσει στο παιδί να παραπονιέται για πόνους ή αρρώστιες. Αν του συμβεί κάτι σοβαρό, μπορεί να το γράψει και να του το αφήσει με την καθημερινή του αλληλογραφία. Ο πατέρας έχει απαγορεύσει στο παιδί να ανεβαίνει στο αερόστατο, να ανοίγει την κατάψυξη και να χαϊδεύει το πουλί που το παιδί σκότωσε με τη σφεντόνα του πριν τρία χρόνια.
Τη σφεντόνα τού την είχε χαρίσει η γυναίκα που γέννησε το παιδί, ο όγκος της οποίας αναπαύεται στα βάθη του σκοτεινού ψυγείου. Εκείνη αναπαύεται στην ανορεξική γη του νεκροταφείου και όπως έχουν αποδείξει οι δύο αποτυχημένες εκταφές είναι ακόμα άλιωτη.
Τις εκταφές τις παρακολούθησε το παιδί με την οικονόμο και τον κηπουρό. Ο πατέρας δεν είχε χρόνο.
Όταν ο πατέρας ξεριζώνει όγκους στο χειρουργείο, ο γιος ξεριζώνει το χθεσινό κόπο του κηπουρού.
Ο κηπουρός είναι ο άνδρας της οικονόμου. Παλιά τους φώναζε παππού και γιαγιά. Όταν ζούσε η γυναίκα που το γέννησε.
Το παιδί μετά τα δέκα σταματά να ψηλώνει. Είναι τρία χρόνια που μένει σταθερό. Δεν αναπτύσσεται. Το ίδιο συμβαίνει με τα μαλλιά και τα νύχια του. Δε μακραίνουν.
Ο πατέρας τα τρία τελευταία χρόνια έχει εντολή από το Υπουργείο Υγείας να αφαιρεί μαζί με τους όγκους και υγιή όργανα. Τα χρησιμοποιούν σε μεταμοσχεύσεις.
Κάτω από τη μασχάλη του παιδιού μεγαλώνει ένα φουντούκι. Δεν ξέρει αν οι σκίουροι εκτός από τα βελανίδια τρώνε και τα φουντούκια. Ρωτάει την οικονόμο και εκείνη τον παραπέμπει στον κηπουρό.
Σε λίγο το φουντούκι γίνεται καρύδι. Με τα φύλλα της καρυδιάς η γυναίκα που τον γέννησε, βάφει τα μαλλιά της.
«Τώρα οι καρυδιές ξεραίνονται» λέει ο κηπουρός.
Μετά φτάνει το μέγεθος και το σχήμα φιρικιού. Ο κηπουρός τού εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στο φιρίκι και το μήλο.
«Δεν έχει πια σημασία η διαφορά, όλα τα είδη μηλιάς μαραίνονται» συμπληρώνει ο κηπουρός.
Το παιδί πασπατεύει τη μασχάλη του. Έχει φτάσει το μέγεθος πορτοκαλιού. Δεν μπορεί να κλείσει το χέρι του.
«Από τότε που πέθανε η κόρη μου, όλα ξεραίνονται, ακόμα και οι πορτοκαλιές» λέει ο κηπουρός και κλαίει.
Το παιδί ξεκουράζει στο μαξιλάρι της γυναίκας που το γέννησε το χέρι του που δεν μπορεί να κλείσει. Αναρωτιέται πόσο ακόμα μπορεί να μεγαλώσει το πορτοκάλι. Έχει αρχίσει να μην κρύβεται.
Παίρνει τη γενναία απόφαση και κατεβαίνει στο γραφείο του πατέρα. Γράφει για το φουντούκι που γίνεται καρύδι, μετά φιρίκι και τέλος πορτοκάλι. Γράφει πως φοβάται μη μεγαλώσει κι άλλο και ζητά συμβουλή.
Τοποθετεί το γράμμα στο δίσκο της αλληλογραφίας μαζί με τα άλλα και κρύβεται στο κρεβάτι του.
Τα χάρτινα μάτια του πατέρα επιστρέφουν στο σπίτι. Το αμήχανο και κουρασμένο βήμα που πηγαινοέρχεται για ώρες νανουρίζει το παιδί.
Ο κηπουρός και η οικονόμος καταλαβαίνουν πως ο πατέρας είναι κατάκοπος και τρομαγμένος.
«Οι απαιτήσεις του Υπουργείου Υγείας κάθε μέρα γίνονται και πιο πιεστικές» τους λέει.
Δεν μπορεί να πει άλλα. Ζητάει από την οικονόμο να του φέρει το ποτό του με τα παγάκια από τα βάθη του σκοτεινού ψυγείου και κάθεται στο γραφείο για να διαβάσει την αλληλογραφία.
Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Τα χέρια του τρέμουν. Το Υπουργείο Υγείας τού ζητάει να βρει το αργότερο σε σαράντα οκτώ ώρες ένα δεκατριάχρονο παιδί σε τελικό στάδιο, να το εγχειρήσει για όγκο και να του κλέψει την καρδιά. Ο γιος του αρχηγού ψυχορραγεί. Η μόνη ελπίδα του είναι η μεταμόσχευση καρδιάς.
Πίνει μια γουλιά από το ποτό του. Σκουπίζει τον ιδρώτα που τρέχει από το μέτωπο και ανάμεσα στα γράμματα ξεχωρίζει την επιστολή με το γραφικό χαρακτήρα του γιου του.
Πριν τη διαβάσει, ανοίγει το παράθυρο να πάρει μια ανάσα. Αντικρίζει κάτω από το παγερό φως το φεγγαριού ένα σμήνος πληγιασμένων πουλιών να ορμάνε και να τρυπάνε ανελέητα με τα ράμφη τους το μπαλόνι του αερόστατου που προσβεβλημένο και ξεφούσκωτο προσγειώνεται στην αυλή.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.