Ποίημα από τη συλλογή «Αυτά που έριξα στο μπλε»

Ποίημα από τη συλλογή της Έλενας Κτενοπούλου, «Αυτά που έριξα στο μπλε» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022).

*

ΟΥΡΛΙΑΖΕ Η ΠΟΛΗ στα μάτια μου
και χόρευαν ελεύθεροι σαν σκιές και πνεύματα
οι ξεχασμένοι στους δρόμους της.
Με κυνήγησαν τα βλέμματά τους ως την άκρη της
και χόρεψα κι εγώ
σε μιαν ανύπαρκτη μουσική συμφωνία
που γεννήθηκε και πέθανε μόνο στη φαντασία,
που αν αθροίσεις τις νότες της πριν την παύση,
ίσα που χωράει να ταιριάξει εκεί
η λέξη δικαιοσύνη
– μα περισσεύει πάντα
μια συλλαβή.

«Αυτά που έριξα στο μπλε», Έλενα Κτενοπούλου, εκδ. Ιωλκός, 2022, σελ. 38.

Για το βιβλίο

***

Για τη συγγραφέα

H Έλενα Κτενοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών κι έκανε μεταπτυχιακό στη Δραματοθεραπεία στο Royal Central School of Speech and Drama του Λονδίνου.

***

ΜΟΛΙΣ ΝΥΧΤΩΝΕΙ, ΘΕΛΩ να βγω στο δρόμο,
να κάνω σκανταλιές,
να γεμίσω την πόλη αταξίες.
Θέλω να βάψω λιλά όλα τα γκρίζα κτίρια
και πάνω στις ταράτσες να δέσω ροζ φεγγάρια να κρέμονται.
Θέλω να ρουφήξω τη θάλασσα με στριφογυριστό καλαμάκι,
να ρίξω μέσα της ρούμι,
να παίξω κουτσό μαζί σου στην παραλία μεθυσμένη
και να σε νικήσω
πάλι.

Με πιάνει μιαν ανάγκη
ν’ ανταλλάξω τις σκάλες με τσουλήθρες,
να γαργαλήσω τροχονόμους
και σε κάθε πεζοδρόμιο που έμεινε χωρίς υπόστεγο
να ζωγραφίσω ένα ουράνιο τόξο,
να θυμίζει στους ανθρώπους όταν βρέχει,
τι θα ’ρθει μετά.

Θα κάτσω οκλαδόν με παγωτό στην πλατεία,
να δω τον κόσμο να περπατά σ’ αυτή την πόλη
και να κυλά στις τσουλήθρες κρατώντας χαρτοφύλακες,
να δω αν κανείς κατάλαβε
τι σήμαινε η παράξενη αρχιτεκτονική μου.

*