Οι εκδόσεις Ιωλκός κατέλαβαν τη δεύτερη θέση στο διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στην Μπολόνια 2023, για το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής «Πέρα από τους φράχτες», της Μπρικένας Γκίστο (σχεδιασμός: Δημήτρης Κουρκούτης).
***
Για το βιβλίο
Η συλλογή αποτελείται από 36 ποιήματα. Αφορμή η κοινωνική ασφυξία, ο αποχωρισμός, ο έρωτας, η μνήμη, ο χρόνος, η πίστη στον άνθρωπο που επιμένει να παραμένει άνθρωπος.
[…] Πόσο φριχτό είναι που φεύγουμε.Πόσο λυτρωτικό παράλληλα.
Πώς να αντέξουμε αυτήν την ιδέα;
Θα πάψουμε να υπάρχουμε.
Κι όσο θα περνάνε τα χρόνια,
τόσο θα μικραίνουμε στη μνήμη,
τόσο θα φεύγουμε και νεκροί διαρκώς.
Κι αυτή η αναζήτηση.
Η ανάγκη της αποτύπωσης της ζήσης.
Στο σώμα.
Στο συλλογικό σώμα.
Πώς να αποτυπώσεις, άραγε, τη ζωή;
Ίσως, μόνο ζώντας την.
***
Για τη δημιουργό
H Μπρικένα Γκίστο γεννήθηκε το 1992 στην Αλβανία, μεγάλωσε στη Σκιάθο και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης «Ανδρέας Βουτσινάς», του Τμήματος Αγωγής και Φροντίδας στην Πρώιμη Παιδική Ηλικία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και εκπαιδευόμενη Διερμηνέας Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας. Η ποιητική συλλογή Πέρα από τους φράχτες είναι το πρώτο της βιβλίο.
***
Μπρικένα Γκίστο, Πέρα από τους φράχτες, Ιωλκός, 2022
Πρώτη συλλογή για την ποιήτρια με καταγωγή από την Αλβανία, με ξεκάθαρη συνειδητή τοποθέτηση απέναντι στα κοινωνικά αλλά και στα πολιτικά προβλήματα, σπάνιο πράγμα για πρωτοεμφανιζόμενη ποιητική παρουσία, καθώς οι περισσότερες επιλέγουν την εγωπαθή ομφαλοσκόπηση. Εδώ, όμως, το «εγώ» συμβαδίζει με το «εμείς», η ποιήτρια αγωνιά όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για τους φίλους της, για τους ομού πάσχοντες. Κι αν η ποίηση μπορεί να δώσει την ελπίδα, όλα καλά. Θέλω τις πέτρες που μαζεύαμε/ να τις πετάξουμε στης εξουσίας τα σκυλιά. […] Θέλω τα μάτια των φίλων μου/ να μη δακρύζουν τόσο συχνά/ και προπάντων να είναι ανοιχτά. («Τα μάτια των φίλων μου»). Μια ποίηση που μοιράζεται ανάμεσα στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής: Δεν υπάρχει/ στόμα. Σ’ ένα όνειρο/ που θέλει/ να ουρλιάξει
(«Όνειρο»), που θα μείνει ανεκπλήρωτος πόθος, αν δε γίνει κραυγή αληθινή, και στη συνειδητή συμπόρευση με όσους κατανοούν πως τα πράγματα αλλάζουν. Άρα, μια ποίηση ταγμένη στην υπηρεσία μιας (μακάρι) αφύπνισης κάθε συνείδησης που τελεί εν υπνώσει.
Το ερώτημα (διαχρονικό οπωσδήποτε) είναι αν μπορεί η ποίηση να επιτελέσει ένα τέτοιο έργο. Τολμώ να απαντήσω θετικά. Ναι, μπορεί να προσφέρει τη δυνατότητα αφύπνισης αν εμφορείται η ίδια από μια τέτοια δύναμη. Η Γκίστο κατορθώνει στους στίχους της να φτιάξει μια μικρή φωλιά: Για τα φτερά σου/ που ήταν τσακισμένα/ φτιάχνω/ μια μικρή φωλιά/ για τα μάτια σου/ που ήταν κλειστά/ φτιάχνω μια αγκαλιά. («Φωλιά»). Και είναι ειλικρινής, όταν σχολιάζει (υποπίπτοντας και η ίδια στη συνήθη «νόσο» των ποιητών να βλέπουν μόνο το «εγώ» τους): Πάλι/ εδώ/ σε αυτό/ το γνώριμο κενό («Ημερολόγιο αναισθησίας»), γιατί νιώθει να απομακρύνεται από ό,τι παθογόνο την περιβάλλει, για το οποίο φλέγεται να μιλήσει. Ποίηση ενδιαφέρουσα κυρίως για τη θεματική της.
Πηγή: Οδός Πανός (τχ. 196)
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.