«Παζλ» | @lias_library

Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα κομμάτια ενός παζλ, μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας προερχόμενα από το σκοτεινό υποσυνείδητο, το φαντασιακό μέλλον, το σκληρά αληθινό παρελθόν, την υποκειμενική πραγματικότητα. Συνεκτικό στοιχείο τους η αιώνια πάλη έλξης–απώθησης, απόστασης ή ταύτισης με την κληρονομική μας φύση.

Με πόσα κομμάτια συμπληρώνεται η ζωή μας;

Πού και πώς θα ανακαλυφθεί εκείνο το κρίσιμα τελευταίο που συμπληρώνει τον ατομικό μας γρίφο;

Η αναγνωστική μετάβαση εντός πολλών διαστάσεων χρόνου, χώρου, ρόλων μάς βοηθάει να τολμήσουμε αυτή την αναζήτηση.

 

***

Η συγγραφέας

Η Φιλιέττα Μιχαλακάκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει ασχοληθεί με τη Συστημική Ψυχολογία και τη συγγραφή.

***

Η Φιλιέττα Μιχαλακάκου στο Παζλ προσφέρει δώδεκα υπέροχα διηγήματα, που συμπληρώνουν το πρώτο της βιβλίο (διηγημάτων) από τις εκδόσεις Ιωλκός. Δώδεκα «αποστολές» με σκοπό την ανεύρεση της μοναδικότητας του εαυτού μας, της αλήθειας του προσώπου πίσω από τα προσωπεία της εκφυλισμένης πραγματικότητας.

Από το ρεαλιστικό στο φανταστικό

Το εξώφυλλο του Δημήτρη Κουρκούτη, μας συναρπάζει και μας προκαλεί να ενώσουμε τα κομμάτια για να διεισδύσουμε στον άλλοτε σκοτεινό και άλλοτε φωτεινό κόσμο της συγγραφέως, τον φαντασιακό και άλλοτε πραγματικό. Η Φιλιέττα Μιχαλακάκου τολμά να αποκαλύψει και να αποκαλυφθεί, να παίξει με τα κρυφά κομμάτια του υποσυνείδητου, μεταβαίνοντας από το ρεαλιστικό στο φανταστικό, από το ιδεατό στο βδελυρό, από το ανθρώπινο στο θεϊκό. Τολμά να αναμετρηθεί με Εκείνη μέσα από το βλέμμα Εκείνου , να κοιταχτεί στον καθρέφτη, σαν μια άλλη σύγχρονη Ισμήνη, να βγει απ’ την αφάνεια του καθωσπρεπισμού. Τολμά να σπάσει τα δεσμά του αλυσοδεμένου ελέφαντα και να αντικρύσει με δέος την ελευθερία.

Πηγή | Copyright: MaxMag | Χρύσα Νικολάκη

***

«…το Παζλ της Μιχαλακάκου επιχειρεί μια πρωτότυπη καταβύθιση στα άδυτα της συνείδησης, με το παράδοξο να αποκαλύπτει τις διαφορετικές όψεις του πιο κοινότοπου εαυτού. Στις περισσότερες από τις δώδεκα ευσύνοπτες ιστορίες του, με εξαίρεση την αφιερωματική τελευταία, τα πρόσωπα προσδιορίζονται αλλά και συγχέονται, με τη χρήση της δεικτικής αντωνυμίας Εκείνος ή Εκείνη, υπομνηματισμός της σύγχυσης, των πολλών εκδοχών, της απροσδιοριστίας και της απόστασης.

Οι χαρακτήρες, φαινομενικά, δεν έχουν τίποτα το ακραίο, πρόκειται για φιγούρες της διπλανής πόρτας, που καλούνται να διαχειριστούν εικονικά ή πραγματικά προβλήματα σε ατμόσφαιρα δυστοπίας, εγκλωβισμένες υπάρξεις, που για να τα βγάλουν πέρα, καταφεύγουν στον στρουθοκαμηλισμό ή σε κόσμους φανταστικούς και σκέψεις ακατάληπτες. Μέσ’ από το κάτοπτρο του υποσυνείδητου, η ωμότητα και η πολυδιάσπαση φέρνουν στο προσκήνιο ξέφτια από εφιάλτες που θυμίζουν πίνακες του Φράνσις Μπέικον, καθώς από ένα υπόγειο σε μια ακρογιαλιά η απόσταση εκμηδενίζεται και το φαντασιακό υπερισχύει. Τα σχήματα αλλοιώνονται και τα παραμορφωμένα κομμάτια τους πραγματοποιούν απότομες πτήσεις και προσγειώσεις σε έναν κόσμο κινδύνου και πανικού…»

Πηγή | Copyright: Εφημερίδα των Συντακτών | Χρύσα Φάντη