Πεζογραφία | Βιβλιοπωλείο «Paper Link»

Βιβλία πεζογραφικά των εκδόσεων Ιωλκός, προτεινόμενα στο βιβλιοπωλείο «Paper Link».

 

Λίγα λόγια για τα βιβλία:

 

Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο
Ατζολετάκη, Γωγώ

Εκείνη και η άλλη. Η όμορφη και η άχρωμη. Η Μάρθα και η Ελισάβετ. Δύο γυναίκες που κονταροχτυπιούνται μέχρι τελικής πτώσης.  Κι όμως, είναι μάνα και κόρη.  Ένας ομφάλιος λώρος που δεν έσπασε ποτέ. Αντίθετα. Με τα πάθια και τα χρόνια θέριεψε και σκλήρυνε κι έγινε ασήκωτος σαν ξύλινος σταυρός.

Πίσω από την εξοντωτική σχέση μάνας και κόρης, οι απωθημένες επιθυμίες μιας ζωής. Η ανασφάλεια κι ο φόβος της μοναξιάς. Ο τρόμος για το μέλλον. Και το παρελθόν με τα φοβερά ένοχα μυστικά του, που στέκεται ολοζώντανο στη μνήμη και σμπαραλιάζει το μυαλό.  Μοναδική ελπίδα, ο… Παράδεισος!  Άραγε, δικαιούνται έναν «Παράδεισο» όλοι αυτοί που έπραξαν φρικτά και ανόσια;…

Ένα βιβλίο-κραυγή της ανθρώπινης μοναξιάς.

Εκεί που τελειώνουν οι άνθρωποι κι ο κόσμος βυθίζεται στο μηδέν!

 

 

Ο ιατροδικαστής
Βασιλικός, Βασίλης

«Το σώμα της, στιλπνό απ’ το νερό, μόλις κυλίστηκε στην άμμο, απέκτησε τη θαμπή έκφραση του παλιού καθρέφτη, όπου όλα φαίνονται χωρίς να ’ναι κατ’ ανάγκη ορατά. Και η γραμμή της χαράδρας που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια, μαύρισε σαν από έκλειψη ηλίου. Κυλιόταν πάνω στην άμμο, τα στήθια της τρεμόπαιζαν σαν κύματα, ώσπου τα σκέπασε με τα φτερά του ένας τεράστιος γλάρος. Από τη συνουσία της με το πουλί, εκείνη βγήκε κερδισμένη, γιατί της έμειναν κάτι φτερά που την ομόρφαιναν σαν άγγελο κι ο αφαλός της παρέμενε σκοτεινός, τρύπα επικοινωνίας με το σκοτάδι του Άδη, όπου ο θείος μου κρατά τα δισκοπότηρα. Ήρθε ο νέος εκπρόσωπος, με την αλλαγή του καθεστώτος: δεν είναι πρεσβευτής, γιατί ακόμα δεν αναγνωρίστηκε επίσημα το καθεστώς του σκοταδιού».

O Κώστας Θ. Καλφόπουλος στο επίμετρό του αναφέρει:

«Ο Iατροδικαστής κινείται, και ισορροπεί επιδέξια, ως προς την πλοκή και την αφηγηματική δομή του, ανάμεσα στο πολιτικό και το αστυνομικό αφήγημα… Πέραν του θύματος, μιας «μοιραίας γυναίκας», σαν χιτσκοκική ηρωίδα, ουσιαστικά, ο συνδετικός κρίκος, ο βοηθός του ιατροδικαστή, είναι επίσης ένα μοιραίο πρόσωπο, που κινείται ανάμεσα σε πολλαπλά σύμπαντα: του νόμου και της παρανομίας, της εξιχνίασης και της συγκάλυψης, της αμφιβολίας και της βεβαιότητας, του στοχασμού και της δράσης… Στον Ιατροδικαστή ο αναγνώστης επιστρέφει σ’ ένα σημαντικό βιβλίο ενός συγγραφέα, ο οποίος σφράγισε με το ογκώδες και πολυσχιδές έργο του τη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία…».

 

 

Κιντσούγκι
Ζόγκα, Αντιγόνη

Ένας διανοούμενος καουμπόι. Μια κόρη καβουράκι. Μια ανδρόγυνη μαμά. Ένας μικρός εχθρός. Μια τεθλιμμένη Χαρά. Ένα έθνος υπό επήρεια.

Kintsugi είναι η τέχνη της επισκευής των σπασμένων πραγμάτων. Σύμφωνα με την κουλτούρα των Ιαπώνων, αν ένα αντικείμενο κομματιαστεί δεν απορρίπτεται, ούτε χάνει την αξία του. Αντιθέτως, επανασυνδέεται με χρυσό, γιατί η εμπειρία του σπασίματος το έχει καταστήσει πιο όμορφο και πολύτιμο: θα έχει μια ακόμα ιστορία να διηγηθεί, και του δίνεται μια νέα ζωή, καθώς μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης.

Έξι χαρακτήρες χτυπημένοι –εύθραυστοι και ραγισμένοι– μαζεύουν τα κομμάτια τους και προσπαθούν να τα ενώσουν για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Θα γίνουν ακόμα πιο όμορφοι και πολύτιμοι. Θα έχουν μία ακόμα ιστορία να διηγηθούν.

 

 

Τα καύκαλα
Θάνος, Γιώργος

Οι σουπιές ήταν φρέσκες, Παγασητικού, η σάρκα τους μαστιχωτή και ξασπρισμένη από το τηγάνι. Η σουπιά είναι περίεργο πλάσμα, είναι κατάμαυρη όταν ψαρεύεται κι έρχεται με το καθάρισμα και τη φωτιά κι ασπρίζει. Πιάνεται δύσκολα κι όλο ξεγλιστράει. Δεν είναι τυχαίο που τους κουτοπόνηρους ανθρώπους, τους μπαμπέσηδες, με αυτό το παρατσούκλι τους αναφέρουνε. «Κι οι πολισμάνοι όταν έρθουνε, μελάνι αμολάω» ακούστηκε από ένα τρανζιστοράκι, δίπλα, από τη μεριά των καϊκιών. Γύρισε το κεφάλι, περιμένοντας να δει κάποιον από τους ψαράδες να φέρνει τις βόλτες του, αλλά το τραγούδι πήγαινε χαμένο. Είχανε βάλει τα κεφάλια τους κάτω στο ξεψάρισμα.

Τα δεκαεννέα διηγήματα, που απαρτίζουν «Τα καύκαλα», είναι νοτισμένα από την υγρασία της ελληνικής επαρχίας· ακόμα και οι ιστορίες, που φαινομενικά διαδραματίζονται στη μεγάλη πόλη, κουβαλούν επάνω τους την επαρχιακή πάχνη.
Οι θεματικές του βιβλίου εκτείνονται από τις στεγνές ημέρες της οικονομικής κρίσης ως το συλλογικό τραύμα του εμφυλίου και περνούν από το ασφυκτικό πλαίσιο της ελληνικής οικογένειας σε χαρακτήρες καθημερινούς που τραβούν λοξή πορεία. Η μνήμη και η διαχείρισή της, τα σφιχτά δεσμά της μικρής πόλης και της οικογένειας, ο θάνατος και η ενηλικίωση είναι μερικά από τα ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα των διηγημάτων της συλλογής.

 

 

Κράτα το φως ανοιχτό
Κατωπόδη, Γιάννα

13 μικρές ιστορίες που πραγματεύονται θέματα, όπως ο χρόνος, ο έρωτας και η μοναξιά. Θέματα που κάπου, κάποτε μπορεί να κράτησαν και το δικό σου φως αναμμένο μετά τις δώδεκα. 13 ιστορίες μετά τις δώδεκα. Όταν τα περισσότερα φώτα σβήνουν, κάπου κάποιο μένει αναμμένο. Κάπου, κάποιος ζει τη δική του ιστορία.

 

 

 

 

 

Οδοντωτή μνήμη
Νικήτα, Ευρυδίκη

Δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες –όχι χρονικά– αλλά συναισθηματικά ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη.

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάποτε γονιών, πατέρας θύμα του πατέρα, μητέρα θύμα εκείνου. Ένα ζευγάρι νεαρών, άντρας θύμα του εαυτού, κοπέλα θύμα της μητέρας της. Ο καιρός κυλά μέσα σε τεχνητές χαρές, δάκρυα δειλίας, αλλά κι αχτίδες ελπίδας, γιατί κάποτε, κάποιος χόρεψε πάνω στην μπαλαρίνα με τα κερασένια χείλη του λούνα παρκ, κάποια κολύμπησε ξέγνοιαστα σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί, κάποιος άλλος ζωγράφιζε τα χωράφια του χωριού του και κάποια άλλη αποκοιμιόταν μυρίζοντας την πίπα του πατέρα της στο σαλόνι.

Στ’ αλήθεια, γινόμαστε αυτό που μας κάνουν οι γονείς μας;

 

 

Γλυκιά πενικιλίνη
Παπαγεωργίου, Μαρίνα

Δεκατέσσερις ιστορίες «γειτονεύουν» στη «Γλυκιά πενικιλίνη».

Ανάμεσα στους γείτονες, η Τασία του νεροχύτη, ο πολεμιστής του Κολωνού, η Αποστολική, ο Νικολάκης από τον Ψαρομαχαλά, οι νησιώτες του βουνού, ο Τάσος ο σινεματζής από το Μενίδι, οι χρυσοθήρες του Ακροκόρινθου, ένας επιστολολάτρης, τρεις μεταφραστές στον ημιώροφο, η αχώριστη παρέα του χολ και άλλοι· μεταξύ τους, κι εκείνοι που δεν «δικτυώνονται» ποτέ.

Στη συλλογή διηγημάτων «Γλυκιά πενικιλίνη» τα πρόσωπα ζουν στις αθηναϊκές συνοικίες, αλλά και σε τόπους και γειτονιές της επαρχίας. Οι αφηγήσεις εκτυλίσσονται σε διαφορετικό χρόνο, «ανεβοκατεβαίνοντας» δεκαετίες χωρίς γραμμική ροή, και μετατοπίζονται σε γνώριμες ελληνικές διαδρομές. Με πρώτο «σταθμό» τη Βικτώρια, η αφήγηση στέκεται στον Κολωνό του 1920 και στην κατοχική Κυψέλη, ιχνογραφεί την αθηναϊκή γειτονιά του 1980, περνά το κατώφλι δίπατου σπιτιού στον Άγιο Παντελεήμονα του ’50, ανεβαίνει στην πολυκατοικία του ‘70, περνά αόριστα και από το σήμερα. Ξεφεύγοντας από το αθηναϊκό αστικό τοπίο, επεκτείνεται στα βουνά του λεκανοπεδίου, αλλά και σε κάστρα της Πελοποννήσου, παρακολουθώντας κι εκεί πρόσωπα και κοινότητες σε διαφορετικές εποχές.

Μικροί και μεγάλοι «σεισμοί», άνθρωποι ορατοί και «αόρατοι», γεύσεις και επιγεύσεις, γλυκιές και πικρές. Μυστικά, «αστικοί μύθοι», φάρσες και όνειρα της μέρας, σκηνικά και παρασκήνια, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, με τις μεγάλες ή μικροσκοπικές στιγμές που τους σημαδεύουν. Και ακόμα, πρόσωπα που φροντίζουν να μεταγγίζουν σταγόνες παιδικής φαντασίας στην καθημερινότητα: τα διηγήματα της συλλογής συστήνουν και τους «ονειροπαρμένους» κατοίκους κάθε «γειτονιάς».

Συστατικά της «Γλυκιάς πενικιλίνης», οι συνειρμοί των εικόνων, των λέξεων και των αισθήσεων και η ασυνείδητη –ή απόλυτα συνειδητή– διατήρηση της παιδικής ματιάς και μνήμης ως στάσης ζωής και δημιουργικής ενέργειας στο χρόνο.

 

 

Υπαρξιστής
Παπακωνσταντοπούλου, Δήμητρα

Ένας ανήσυχος και τολμηρός ήρωας προσπαθεί να λύσει τους υπαρξιακούς του προβληματισμούς μέσω της ενδοσκόπησης και της αδιάκοπης προσκόμισης εμπειριών. Με άμεση αφήγηση για το ταξίδι του προσδιορισμού του, μας προσφέρει ένα διαβατήριο να τον συντροφέψουμε σ’ αυτό. Ωμός, ρομαντικός και περίτρανα μπερδεμένος, ο Υπαρξιστής εξερευνά την ανθρώπινη φύση και το νόημα της ζωής.

Ένα έργο στοχαστικό με θεατρικότητα, δυνατούς διαλόγους και ζωντανές περιγραφές.

Όλες οι σκέψεις του ήρωα από τα έγκατα του μυαλού του σ’ εμάς.

 

 

Η καρδιά του ελέφαντα
Τερζής, Δημήτρης