«Οι βλάβες της Οδού Μαλακοπής», του Πάνου Παπαπαναγιώτου
Του Σπύρου Μάρκου
Καθημερινές εικόνες και διάλογοι, κωμικά στιγμιότυπα βγαλμένα από την καθημερινότητα ενός συνοικιακού συνεργείου αυτοκινήτων της Θεσσαλονίκης.
Το δεύτερο βιβλίο του Πάνου Παπαπαναγιώτου , «Οι βλάβες της Οδού Μαλακοπής» είναι ένα πολύ διασκεδαστικό βιβλίο, το οποίο με λόγο που μοιάζει προφορικός πετυχαίνει μια αμεσότητα που μας κάνει να δούμε από μια απλή αλλά και ποιητική ματιά καθημερινές καταστάσεις ενός εργαζόμενου σε ένα συνοικιακό εργοστάσιο αυτοκινήτων.
Το γεγονός ότι η προφορική γραφή και η συμπυκνωμένη δομή των κειμένων συνδυάζονται με μία ποιητικότητα και χιούμορ είναι κάτι που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο πολύ ιδιαίτερο, καθώς οι εικόνες που δημιουργούνται μέσα από αυτό το συνδυασμό είναι κάτι πολύ πρωτότυπο, είναι σαν να βρισκόμαστε για καφέ με έναν φίλο μας σε έναν πολυσύχναστο δρόμο δίπλα σε μία λεωφόρο και διαβάζουμε χαμηλόφωνα Breton.
Το βιβλίο του Π. Παπαπαναγιώτου εκδόθηκε τον Μάιο του 2019 και κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Ιωλκός.
Πηγή | Copyright: στίξη | Σπύρος Μάρκος
***
Για το βιβλίο
Μικρές ιστορίες, βγαλμένες από την καθημερινότητα ενός συνοικιακού συνεργείου αυτοκινήτων της Θεσσαλονίκης.
***
«ΠΟΣΑ ΘΕΣ για να το κάνεις, μάστορα;» με ρωτάει.
«Πενήντα» του λέω.
«Θέλω να σου δώσω τα μισά» μου λέει.
«Εγώ, όμως, δε θέλω» του λέω.
«Κρίμα» μου λέει.
«Όντως» του απαντώ.
Στέκεται. Με κοιτάει.
Φοβάμαι.
***
ΕΙΝ’ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΕΝΟΣ.
«Μου χαράκωσαν» λέει «τ’ αμάξι απ’ αριστερά. Και πιο παλιά το ’χα πάθει» λέει «αλλ’ από δεξιά».
Κοίτα να δεις, σκέφτομαι.
Σύνοψη Πολιτικής Ιστορίας, στις πόρτες ενός Citroen.
***
Για το συγγραφέα
Ο Πάνος Παπαπαναγιώτου γεννήθηκε το 1985 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει κι εργάζεται. Γράφει διηγήματα και ποιήματα. Το 2015 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Εάλω» από τις εκδόσεις Ιωλκός.
***
— Πώς ήρθε η ιδέα να καταγράψεις αυτές τις ιστορίες;
Δεν ήταν θέμα μιας στιγμής αλλά κάτι που έγινε σταδιακά. Κάποιες ιστορίες της έλεγα από πριν προφορικά σε φίλους και αργότερα με παρότρυνσή τους δοκίμασα να γράψω μια-δυο τις οποίες δειλά-δειλά επικοινώνησα. Όσο περνούσε ο καιρός το υλικό αυτό μεγάλωνε και μαζί του και η «εμμονή» μου αν θες. Άρχισα να προσέχω λεπτομέρειες που πριν τις προσπερνούσα, ν’ ακούω και να βλέπω συμπεριφορές που πριν τις θεωρούσα κάτι φυσιολογικό. Το να τις σημειώνω και να τις γράφω λειτούργησε για μένα και ως ένα είδος εκτόνωσης από την πίεση της δουλειάς. Κάπου εκεί εντοπίζω και το σημείο της «μη επιστροφής». Όταν δηλαδή το υλικό αυτό άρχισε να παίρνει μορφή, να μεγαλώνει σε όγκο και όταν η τεχνική και το ύφος των κειμένων έβγαινε πλέον σχεδόν αβίαστα. Τότε είπα μέσα μου «αυτό θα είναι το επόμενο βιβλίο μου».
Πηγή | Copyright: Δρόμος της Αριστεράς
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.