Το βιβλίο «Νοητές αποικίες» (εκδόσεις Ιωλκός, 2018), του Ευάγγελου Ρουσάκη, παρουσιάζεται στο «Ologramma art». Γράφει η Βάσω Κωνσταντινίδου.
Νοητές Αποικίες | Ευάγγελος Ρουσάκης
«Όμως, εγώ σε θέλω μαζί μου», δηλώνει ο ποιητής και ξεκινά να οικοδομεί αυτό που κρύβει μέσα του, πάντα παρέα με τον αναγνώστη.
Ξεδιπλώνει εμπρός μας ένα ολοκληρωμένο τοπίο. Ξεκινά από τα προάστια στα οποία τριγυρνά και δεσπόζει ο Άνεμος, αυτός που ορίζει τη βουή και τ’ ακούσματα που τριγυρνούν στα τείχη.
Τη σκυτάλη παίρνει η Σκόνη, η θολή πραγματικότητα που φωλιάζει στα σπλάχνα της πόλης. Το κέντρο, οι ταραγμένοι άνθρωποι και δρόμοι, η ζωή που κυλά στο Σήμερα.
Ώσπου, όλα οδηγούν ψηλά, εκεί που βρίσκει θέα ο αναγνώστης τα πάντα και τα πάντα κοιτούν εκεί ψηλά, αναζητώντας τον.
Ο παλμός του άστεως, ο σύγχρονος άνθρωπος, η μοναξιά που αγωνίζεται να κερδίσει το έδαφος, αυτό που ζουν δυο άνθρωποι και ίσως ποτέ δε φτάνει, αυτά είναι κάποια από τα σημεία αυτού του “τοπίου’’.
Λέξεις που τριγυρνούν τον Άνθρωπο, εικόνες που καθορίζουν τις στιγμές, η προσπάθεια όσων φοβούνται “να μην τους κόψει η μοναξιά”.
Ίσως, εν τέλει, η ποιητική αυτή συλλογή, να είναι μια προσπάθεια: η περιήγηση της Ποίησης, να μην τελειώσει ποτέ. –
Ο Ευάγγελος Ρουσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982 και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ζει μόνιμα στην πόλη της Βαρκελώνης όπου ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή στον τομέα της πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης.
Πηγή: Ologramma art
***
«… Ο ποιητής δεσμεύει τον αναγνώστη, θεωρώντας πως τον σέρνει μαζί του στους δρόμους απ’ όπου θέλει να τον περάσει για να τον κάνει κοινωνό των προβληματισμών του. Τον βάζει στον χώρο που τον ενδιαφέρει ως σημείο αναφοράς: στην πόλη με τα «πρέπει» της, που δημιουργεί άγχη.
Η ποίηση είναι το ταξίδι των φτωχών.
Αυτών που πρέπει να κόψουν το τσιγάρο
για να μην τους κόψουν το ρεύμα
κι εκείνων που σκέφτονται να ξεκινήσουν το τσιγάρο
για να μην τους κόψει η μοναξιά.
Έξω από τα τείχη του αστκού τοπίου, στα «προάστια»:
…είναι τέτοια η βοή του ανέμου,
που δεν αφήνει τον «προαστό» ν’ ακούσει τη φωνή του άστεως
προσπερνώντας ταχύτατα,
με μια μικρή δόση φόβου,
τον «άσημο» της πλατείας του.
Στη συνέχεια, πηγαίνει στο «κέντρο» του άστεως:
Πολυλπληθή κατασκευαστικά συγκροτήματα,
παντού τοίχοι.
Ένας σύγχρονος λαβύρινθος
με οικειοθελή συμμετοχή των εγκλωβισμένων του
και τοίχους σκουρόχρωμους απ’ τη βρομιά και το καυσαέριο.
Προχωρώντας στην άκρη της πόλεως, στο «πανόραμα»:
Στο κορυφαίο σημείο του αστικού τοπίου
όλα μοιάζουν πιο ξεκάθαρα.
Πληρώνεις κάτι παραπάνω,
αλλά αξίζει τον κόπο.
Όχι, δεν ειρωνεύομαι,
είναι αλήθεια πως εδώ, στην άκρη της πόλης,
εκούσια απομονωμένος,
δύνασαι να αναμετρηθείς με την πραγματικότητα…»
Πηγή | Copyright: MaxMag |
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.