«Οι καλοί πεζοπόροι» | Βιβλιοπωλείο «Ιανός»

Η συλλογή διηγημάτων της Μαρίας Καλιόρη, με τίτλο «Οι καλοί πεζοπόροι» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), στα προτεινόμενα του βιβλιοπωλείου «Ιανός» (Σταδίου).

 

 

***

Για το βιβλίο

Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με αναμνήσεις, γρίφους και μυστικά. Το παρελθόν ορθώνεται ως τοίχος, αλλά κι ως λύση στο παρόν. Οι καλοί πεζοπόροι καλούνται να διανύσουν αποστάσεις στο χώρο και στο χρόνο, να μετακινηθούν ψυχικά και σωματικά, για ν’αντιπαλέψουν το τετελεσμένο, το ανεπίστρεπτο της ζωής, μέσα σε στιγμές που το προσωπικό βίωμα συναντιέται με την πύκνωση της Ιστορίας.

 

***

Για τη συγγραφέα

Η Μαρία Καλιόρη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις στην Ιταλία και στο Βέλγιο. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά. Διηγήματα, βιβλιοκριτικές και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο. Το 20Ι3 συμμετείχε με διήγημά της στη συλλογική έκδοση Μαθαίνοντας ποδήλατο (εκδόσεις Κέδρος) και το 2022 στο συλλογικό μυθιστόρημα Ηφαίστειο (εκδόσεις Ιωλκός). Οι καλοί πεζοπόροι είναι το πρώτο βιβλίο της.

 

 

***

 

«Οι καλοί πεζοπόροι» της Μαρίας Καλιόρη (προδημοσίευση)

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

[…]

Κάθε βράδυ όταν οι μικροί και οι πολύ μεγάλοι έπεφταν για ύπνο, εμείς κατεβαίναμε στην υπόγεια «ταβέρνα» και συνεχίζαμε να τρώμε και να πίνουμε κρυφά –κάτι που τότε, μόνο οι πολύ μεγάλοι έκαναν– κι έπειτα στήναμε παιχνίδια και ξεδιπλώναμε τις γνώσεις μας, περνούσαμε στα χαρτιά και καταλήγαμε σε άλλα, πιο πονηρά, που τα κατηύθυνε το στόμιο μιας άδειας μπουκάλας. Από το πρώτο βράδυ απέδειξα ότι μου άξιζε μια θέση ανάμεσά τους κι έτσι με εμπιστεύτηκαν κι όχι μόνο δε με έστελναν για ύπνο, αλλά από το πρώτο εκείνο βράδυ, έπαιξα και χαρτιά και ήπια μισό σφηνάκι τσίπουρο. Οι γνώσεις μου ήταν πολυποίκιλες. Ήμουν η μόνη που ήξερα το πολίτευμα της χώρας μας και τ’ όνομα του δικτάτορά μας. Ήμουν η μόνη που ήξερα τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα φυλακισμένο και σ’ έναν εξόριστο, στον ύφαλο και το σκόπελο, στη χλωρίδα από την πανίδα, έλυνα σπαζοκεφαλιές μικρότερης ή μεγαλύτερης δυσκολίας και τα κατάφερνα καλύτερα απ’ όλους στους γλωσσοδέτες. Τους έλεγα ιστορίες γι’ αδέσποτα πουλιά μαντρωμένα σε ξερονήσια ή κλεισμένα σε σακιά με λυσσασμένες γάτες. Μ’ έκαναν χάζι.

Τα πρωινά κάναμε βόλτες στο χωριό και στα γύρω μονοπάτια. Σκαρφαλώναμε σε δύσβατες πλαγιές και δέντρα. Στήναμε ένα αυτοσχέδιο κυνήγι θησαυρού και τα βράδια συνεχίζαμε τα ξενύχτια. Κάποιοι αποχωρούσαν με τρόπο, παρίσταναν τους νυσταγμένους κι άλλοι έμεναν έως ότου έφευγαν κι οι τελευταίοι. Υπήρχαν λόγοι που συνέβαιναν αυτά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω γι’ αυτά, ούτε τώρα ούτε αργότερα. Αν συνδύαζες πώς ανοιγόκλειναν οι πόρτες πίσω από τις κλειστές πόρτες και πότε έτριζαν τα πατώματα κι η στριφτή σκάλα, καταλάβαινες τους συνδυασμούς.

[…]

Πηγή: Bookpress