Η νουβέλα της Ευρυδίκης Νικήτα, «Οδοντωτή μνήμη», παρουσιάζεται στο @adiamonddiary (Instagram).
***
Έξω απ’ τα δόντια
Είναι εννέα το βράδυ. Ήταν εννέα το πρωί. Ή είναι εννέα το πρωί και ήταν εννέα το βράδυ; Τα φώτα σβήνουν με κρότο. Οι σειρήνες ανακατεύονταν μεταξύ τους επί ώρα. Ή οι σειρήνες ανακατεύονται μεταξύ τους επί ώρα και τα φώτα έσβηναν με κρότο; Ο διπλανός σου βρομάει κάτουρο και κακία. Η Ελίνα απέναντί σου μύριζε γιασεμί. Ή η Ελίνα απέναντί σου μυρίζει γιασεμί και ο διπλανός σου μύριζε δυστυχία;
«Οδοντωτή μνήμη», Ευρυδίκη Νικήτα, εκδόσεις Ιωλκός σελ. 9
***
«”Τελικά, όταν τα υλικά είναι φτηνά, όλα γκρεμίζονται, δεν υπάρχει σωτηρία.”
Μια ενδιαφέρουσα νουβέλα, ένα σύντομο έργο με κεντρικό θέμα τις διαπροσωπικές και πιο συγκεκριμένα τις οικογενειακές σχέσεις.
Παιδικές αναμνήσεις, στιγμιότυπα του παρελθόντος, παιδιά που κάνουν όνειρα και λάθη, παλεύουν να χαράξουν το δρόμο του μέλλοντός τους. Γονείς που είναι πρότυπα και έχουν αφήσει πίσω τους μια καταστροφική κατάσταση, την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους.
“Δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες –όχι χρονικά αλλά συναισθηματικά– ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη…”
Πρόκειται για σελίδες δυναμικής γραφής σε πρώτο και δεύτερο πρόσωπο, κάθε κεφάλαιο με τίτλο που ταιριάζει νοηματικά και ετυμολογικά με τον πρωτότυπο τίτλο του βιβλίου.
“Στ’ αλήθεια, γινόμαστε αυτό που μας κάνουν οι γονείς μας;”».
Πηγή: @my.bookstories (Instagram).
***
Για το βιβλίο
Δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες –όχι χρονικά– αλλά συναισθηματικά ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη.
Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάποτε γονιών, πατέρας θύμα του πατέρα, μητέρα θύμα εκείνου. Ένα ζευγάρι νεαρών, άντρας θύμα του εαυτού, κοπέλα θύμα της μητέρας της. Ο καιρός κυλά μέσα σε τεχνητές χαρές, δάκρυα δειλίας, αλλά κι αχτίδες ελπίδας, γιατί κάποτε, κάποιος χόρεψε πάνω στην μπαλαρίνα με τα κερασένια χείλη του λούνα παρκ, κάποια κολύμπησε ξέγνοιαστα σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί, κάποιος άλλος ζωγράφιζε τα χωράφια του χωριού του και κάποια άλλη αποκοιμιόταν μυρίζοντας την πίπα του πατέρα της στο σαλόνι.
Στ’ αλήθεια, γινόμαστε αυτό που μας κάνουν οι γονείς μας;
***
Η Ευρυδίκη Νικήτα γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και ειδικεύτηκε στη δερματολογία. Από το 2005 εργάζεται ως δερματολόγος στην Αθήνα.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.