Ο βασιλιάς Όθων ανατρέπεται

10/10/1862: Ο βασιλιάς Όθων ανατρέπεται. Η εξουσία ασκείται πλέον από την τριανδρία των Δημητρίου Βούλγαρη, Κωνσταντίνου Κανάρη και Μπενιζέλου Ρούφου.

***

Οι πληροφορίες ήταν ανησυχητικές όταν το βασιλικό ζεύγος αποφάσισε να αρχίσει περιοδεία στην επαρχία (1 Οκτωβρίου), κάνοντας το σφάλμα να εγκαταλείψει την Αθήνα. Ο Γρίβας επέσπευσε την επανάσταση που ετοίμαζε. Από την Ακαρνανία η ανταρσία απλώθηκε στην Πάτρα και την Κορινθία. Το πρωί της 11ης Οκτωβρίου 1862 μια ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών στην Αθήνα ανήγγειλε με ψήφισμα την κατάργηση της βασιλείας του Όθωνος και τη σύσταση προσωρινής κυβέρνησης υπό το Δ. Βούλγαρη (ως πρόεδρο), τον Μπενιζέλο Ρούφο και τον Κων. Κανάρη ως τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης. Αμέσως καταλήφθηκαν χωρίς αντίσταση τα Ανάκτορα από τον αντισυνταγματάρχη Παπαδιαμαντόπουλο (τον περίφημο «Στρατόλαο») και σχηματίστηκε υπό το Βούλγαρη υπουργικό συμβούλιο.

Η αναχώρισή του από την Ελλάδα

Ο Όθων, που γύρισε το ίδιο απόγευμα, παρέμενε εν πλω έξω από τον Πειραιά και μετά από σκέψη, παρά τις αντιρρήσεις της Αμαλίας, αποφάσισε να αναχωρήσει από την Ελλάδα. Την επομένη, με τον αγγλικό ατμοδρόμωνα «Σκύλλα» αναχώρησε –χωρίς να παραιτηθεί– για τη Βενετία, απ’ όπου σιδηροδρομικώς επέστρεψε στο Μόναχο. Σε προκήρυξη προς τους Έλληνες ανέφερε ότι αποφάσισε να αναχωρήσει από τον τόπο που αγαπούσε και αγαπά, για να αποφευχθούν αιματηρές ταραχές.

Αφού έζησε λίγα ακόμη χρόνια στη Βαμβέργη, πέθανε, σε ηλικία 52 μόλις ετών, από μακρά ασθένεια, στις 14/26 Ιουλίου 1867 και ενταφιάστηκε με την ελληνική φουστανέλα, στην κρύπτη της εκκλησίας Τεατίνερ του Μονάχου, όπου βρίσκονται οι τάφοι των Βαυαρών βασιλέων. Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 8/20 Μαΐου 1875, πέθανε σε ηλικία 57 χρόνων και η Αμαλία. Ο θάνατος του Όθωνος προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση και ο Αχ. Παράσχος έγραψε ένα έξοχο ελεγείο (Εγώ, ο πριν πολέμιος, εν δάκρυον θα χύσω). Λίγα χρόνια αργότερα θα αποκαλυφθεί ο ρόλος της Αγγλίας στην εκθρόνιση του μεγαλοϊδεάτη αλλά άτυχου βασιλιά, που, αν και στερούνταν πολιτικών προσόντων, ήταν αμνησίκακος, δίκαιος, λάτρης της Ελλάδας, ακόμη και μετά την έξωσή του. Το μεγαλείον της Ελλάδος ήτο το διηνεκές αυτού όνειρον, έγραψε ο Αναστ. Βυζάντιος.

Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 200-201.