Ο Μίκης Θεοδωράκης διώκεται εκ νέου

—Νιώθετε πως και µουσικά και πολιτιστικά οι Έλληνες είναι αποκλεισµένοι από τον υπόλοιπο κόσµο;
∆εν είµαστε αποκλεισµένοι αλλά δεν είµαστε και στην ίδια… πολυκατοικία µε τις άλλες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες. Εξηγούµαι: αν συγκρίνουμε την πολιτιστική ζωή της Αθήνας µε αυτή µιας άλλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, θα µας πιάσουν τα κλάµατα. Η ευθύνη βέβαια βαραίνει κατά πολύ την Πολιτεία. Δεν καλλιεργεί τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για τη δηµιουργία ενός σοβαρού πνευµατικού κλίµατος. Αν ο Έλληνας δεν µάθει από την πρωτοβάθμια κιόλας εκπαίδευση να ακούει, να διαβάζει, να γράφει, τότε θα εξακολουθήσουμε να είµαστε έρµαια των ΜΜΕ και των «προτύπων» τους.

—Κάποτε ο λόγος ήταν κυρίαρχος στο τραγούδι. Και κυρίως ο λόγος των ποιητών ο οποίος με το τραγούδι του πέρασε στα στόµατα του ευρέος κοινού. Σήµερα δεν υπάρχουν ποιητές, δεν υπάρχει ποίηση ή απλώς δεν «πουλάει» το είδος;
Η ποίηση, ο ποιητικός λόγος, δεν εντάσσεται στα «πρότυπα» που ανέφερα προηγουµένως. Παρ’ όλα αυτά, η ποίηση εξακολουθεί να παραµένει ζωντανή µέσα µας. Κι αυτό οφείλεται κατά πολύ στον Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος µελο­ποιώντας τους ποιητές µας, έφερε τον κόσµο, όλους µας, κοντά στη µεγάλη ποίηση. Και µόνο γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει να τον ευγνωµονούµε εσαεί.

Μίκης Θεοδωράκης

***

Για το βιβλίο

…Υπάρχει νομίζω κρυμμένη μες στο βιβλίο μια απαστράπτουσα πριμαντόνα που μου θυμίζει αόριστα τις μορφές του Μεσοπολέμου. Ίσως και λίγο πριν, αν είναι δυνατό, ντυμένη σε ροζ μετάξι, με μαργαριτάρια στο λαιμό, κρατώντας στην αγκαλιά το κάτασπρο, ήσυχο σκυλάκι της. Είτε για τον Γιάννη Χρήστου και τον Βέρντι γράφει ο Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης, είτε για τον Μητροπάνο και τον Μητρόπουλο, η πριμαντόνα καραδοκεί…

Μάνος Ελευθερίου

Ο Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης στο «Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές» – με ωραίο πρόλογο του Μάνου Ελευθερίου – συγκεντρώνει μια σειρά δημοσιευμάτων του με άξονα τη μουσική (και όχι μόνον). Για την ακρίβεια μεταπλάθει σε ιστορίες μια σειρά κομματιών που ο ίδιος έχει γράψει στα «ΝΕΑ», μονογραφίες για προσωπικότητες όπως ο μαέστρος Κάραγιαν, ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου ή η Τζένη Βάνου και ο Iνδός συνθέτης και μουσικός Ραβί Σανκάρ.

Οι μονογραφίες – με δεκάδες άγνωστες πληροφορίες – είναι είτε αποτέλεσμα συνεντεύξεων του συναδέλφου είτε έρευνας για πρόσωπα που πολλές φορές ήταν το ξόδι και ο αποχαιρετισμός για τον θάνατό τους. Αν και το μυστικό εδώ είναι η γλαφυρή γραφή – στόρι, με μπόλικο συναίσθημα, θερμοκρασία, αλλά και με την αυτοσυγκράτηση που προϋποθέτει ένα δημοσιογραφικό κείμενο που εδώ αποκαθαρμένο πια από την επικαιρότητα που το διέτρεχε αποτελεί βάση και έδαφος για αναστοχασμό πάνω σε πρόσωπα (είτε ο Λου Ριντ είναι αυτός είτε ο Λευτέρης Βογιατζής είτε ο αξέχαστος Μητροπάνος).

Δημήτρης Μανιάτης, Τα Νέα/ Βιβλιοδρόμιο, 18.4.2015