4/3/1827: Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης οδηγεί, στο Κερατσίνι, τα ελληνικά στρατεύματα σε νίκη έναντι του Τούρκου Κιουταχή.
***
Στο πολεμικό πεδίο ο προηγούμενος χρόνος είχε κλείσει με τις επιτυχίες του Καραϊσκάκη. Στις αρχές του 1827 ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης συστηματοποιεί τους αγώνες για τη σωτηρία της Ακρόπολης, που μετά τις ήττες στο Καματερό, στις 27 Ιανουαρίου (όπου σκοτώθηκε ο Βούρβαχης), και στην Ελευσίνα κινδύνευε άμεσα. Ελληνικά στρατόπεδα ιδρύθηκαν στην Ελευσίνα και τη Σαλαμίνα, ενώ τμήματα υπό τον Γκόρντον και το Γενναίο Κολοκοτρώνη θα αποβιβαστούν από τη Σαλαμίνα στην Καστέλα και θα οχυρωθούν, αποκρούοντας επανειλημμένες επιθέσεις του Κιουταχή. Ο Καραϊσκάκης, που σε τέσσερις μήνες είχε διώξει τους Τούρκους από την Κεντρική Στερεά (κρατούσαν μόνο τη Βόνιτσα, το Μεσολόγγι και τη Ναύπακτο), έσπευσε πάλι στην Αττική και προωθήθηκε σε κατάλληλες θέσεις προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Κιουταχή. Όμως, η ανάμειξη των διορισμένων ως στρατηγών Τσορτς και Κόχραν, που αγνοούσαν τις πραγματικές συνθήκες, έφερε την καταστροφή. Μετά τη νίκη του στο Κερατσίνι στις 4 Μαρτίου και την αμφίρροπη μάχη στο Δαφνί (21 Μαρτίου), ο Καραϊσκάκης τραυματίστηκε θανάσιμα στις 21 Απριλίου σε μια τυχαία συμπλοκή και ξεψύχησε δύο μέρες αργότερα.
Την επομένη οι ελληνικές δυνάμεις υπέστησαν πανωλεθρία στον Ανάλατο (μεταξύ Ν. Σμύρνης και Αγ. Σώστη). Εκεί έπεσαν σχεδόν 1.500 άνδρες και μεταξύ τους οι Κ. και Γ. Τζαβέλας, Ιω. Νοταράς, Λ. Βέικος, Φ. Φωτομάρας, Αθ. Μπότσαρης, Ζαχαρίτσας, Ιγγλέσης, Κουρμούλης κ.ά. Στις 25 Μαΐου η Ακρόπολη αναγκάστηκε να παραδοθεί και η Στερεά υποτάχθηκε και πάλι. Στην Πελοπόννησο ο Κολοκοτρώνης είχε αναλάβει σκληρούς αγώνες για να περιορίσει τις καταστροφές που προκαλούσαν οι Τουρκοαιγύπτιοι αλλά και για να συντρίψει τους «προσκυνημένους» που πρόδιδαν τον Αγώνα και σχημάτιζαν σώματα όπως του Νενέκου. Συγχρόνως έπρεπε να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση που… τον καλούσε στο Άργος. Οι ολιγαρχικοί, που ουδέποτε συγχώρησαν τον Κολοκοτρώνη για την εκλογή του Καποδίστρια, ελέγχοντας την Αντικυβερνητική Επιτροπή γρήγορα άρχισαν να επιδίδονται σε φατριαστική πολιτική. Η Αντικυβερνητική Επιτροπή, αντί να ετοιμάζει το έδαφος ενόψει της έλευσης του Καποδίστρια, έκανε ό,τι μπορούσε για να τη ματαιώσει. Ευτυχώς η ανικανότητά της περιορίστηκε από το διορισμό του Γεωργίου Γλαράκη ως γενικού γραμματέα Επικρατείας.
«Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», Κώστας Χατζηαντωνίου, εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 99 – 100
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.