Ο Φώτης Παναγόπουλος, για την ποιητική του συλλογή «Τετράδιο παράπλευρης επιβίωσης» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), στο «Εργαστήρι του συγγραφέα», του Fractal.
☆ Ο Φώτης Παναγόπουλος στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Συχνά βαραίνει μέσα μου περισσότερο ο Γκάτσος του Σεφέρη, η Νικολακοπούλου περισσότερο του Ελύτη και ο Παπαδόπουλος περισσότερο της Γώγου. Φταίει σίγουρα και η μουσική, δε λέω, κι όμως η στιχουργική φέρει λιγότερη επιτήδευση, σέβεται κάπως περισσότερο πρωτογενείς ανάγκες.
Κάποτε διάβασα σε μια συνέντευξη του Γιάννη Σπανού να ομολογεί ότι έχει διαβάσει πολλά κόμικς στη ζωή του. Χάρηκα γι’ αυτό, γιατί εγώ σχεδόν έμαθα να διαβάζω και να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από τα κόμικς, κι όταν σε μεγαλύτερη ηλικία είδα τις αφίσες των υπερηρώων στα σινεμά της Πατησίων, ήταν σαν να μου έλεγε κάποιος ότι η φαντασία μου δεν έλεγε ψέματα.
Όχι οπωσδήποτε ποίηση – αν η ποίηση και η τέχνη γενικότερα, σώνει και καλά γιατρεύει λάθος χρόνια. Μερικές φορές γιατρεύει να κεράσεις καφέ ένα φίλο όχι επειδή γιορτάζεις· έτσι, επειδή είσαι ευγνώμων που κάθεται στη διπλανή σου καρέκλα.
Κι όμως, είναι κάποια πράγματα που δεν εξηγώ αλλιώς παρά με την ποίηση: ο πατέρας μου έκλαψε όταν είδε να γυρίζω από τη δουλειά με λασπωμένες γαλότσες και γκρίζα μαλλιά· του έφερε στο μυαλό τον δικό του πατέρα όταν επέστρεφε από το χωράφι. Τα μαγαζιά που «παραγγέλνεις» γυναίκες και αυτές, όσο τους βάζεις χέρι, γεμίζουν πάλι το ποτήρι σου, και που δεν έβλεπα παρά μια απομίμηση σεξουαλικής έντασης σχεδόν σαν κουτή κι απελπισμένη προσευχή. Οι μελανιές στο δέρμα τους, αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Και η θάλασσα που δε σημαίνει πάντα ταξίδια, αλλά βρώμικο νερό που κάποιοι ρίχνουν πετονιά εκεί μέσα, και ύστερα γυρίζουν στο σπίτι χαρούμενοι.
Πηγή: Fractal
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.