Η συλλογή διηγημάτων της Ελένης Καραμαγκιώλη, «Μονωτική ταινία» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021), προτείνεται στα «Δέκα βιβλία μικρής φόρμας – Νουβέλες και συλλογές διηγημάτων από τις νέες εκδόσεις», από το e-thessalia.gr.
***
Μονωτική ταινία
Δεκαέξι ιστορίες για ανθρώπους χωμένους στα κουκούλια τους. Άντρες και γυναίκες που ζουν στη μεγάλη πόλη κάνοντας μικρά όνειρα. Άνθρωποι αεροστεγείς –τουλάχιστον έτσι φαίνονται– που άλλοτε λυτρώνονται κι άλλοτε εγκαταλείπονται στην τύχη τους.
Πάντοτε, όμως, κινούνται. Τρέχουν ν’ αποφύγουν λακκούβες με θείους –που δεν αγαπάνε σαν θείοι– και με φυτά-μάρτυρες θλιβερών ιστοριών, σφυρίζουν στο τρένο ξαφνικά, χτυπάνε κουδούνια αγνώστων, ξύνουν τοίχους με τα χέρια τους, βουτάνε σε πισίνες για να κρυφτούν, βάζουν ηλεκτρική σκούπα για να φέρουν κοντά τους αυτούς που αγάπησαν, καταστρέφουν παιδικά πάρτι…
Κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν προστατευμένοι, μονωμένοι ή –τουλάχιστον– έτσι νομίζουν.
***
Για τη συγγραφέα
Η Ελένη Καραμαγκιώλη είναι δικηγόρος και ζει στην Αθήνα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στο Book’s Journal, Χάρτη, Φρέαρ και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Η Μονωτική ταινία είναι το πρώτο της βιβλίο.
***
Αποσπάσματα:
Είναι ένα κορίτσι στην άκρη της πόλης. Είναι ένας άντρας μεθυσμένος.
Το κορίτσι ζει σε ένα διαμέρισμα με καφέ μάρμαρα στο μπάνιο και καζανάκι που τρέχει, με δρύινες πόρτες που πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους στη γλώσσα των τριγμών, με δύο κρεβάτια από λευκό ξύλο και στο προσκέφαλό τους οι γονείς να κρέμονται, αιχμάλωτοι του χρόνου, στη φωτογραφία αρραβώνων.
[…]Οι μέρες για το κορίτσι γλιστράνε σαν υποψία μεσ’ από γρίλιες, κατεβασμένα στόρια και χαραμάδες καλυμμένες με μονωτική ταινία.
[…]Ο άντρας έχει γαντζωθεί σκαρφαλωμένος στο σκαμπό στην μπάρα ενός μέρους που δε θυμάται πώς το λένε και δεν ξέρει και γιατί πρέπει να το λένε και κάπως. Είναι ένα μέρος για τύπους σαν αυτόν, που δεν ξέρουν από πού ήρθαν και που πηγαίνουν.
[…]Της λέει ότι αν ανοίγουν την καρδιά τους σ’ όλο τον κόσμο, στο τέλος θα αρπάξουν κρύωμα. Της εξηγεί ότι είναι σαν να στέκονται μπροστά σε ανοικτό παράθυρο μια ημέρα με βοριά και να αφήνουν τη δυστυχία να περνάει μέσα τους, στα σωθικά, στον αέρα.
[…]Βγάζει τη μονωτική ταινία γύρω από την μπαλκονόπορτα στην κουζίνα, ανεβάζει τα στόρια και βγαίνει στο μπαλκόνι. Από την πλατεία φτάνουν μπερδεμένες φωνές και λέξεις άγνωστες, έχει σηκώσει και αέρα, ξέρει πως θα κρυώσει, δεν μπορεί όμως να κάνει αλλιώς, είναι το αδιάβροχο κορίτσι και πρέπει να μείνει εκεί ακίνητη μέχρι να ακούσει την κραυγή του από μέσα.
(«Μονωτική ταινία», σσ. 167, 168, 169, 174)
Πηγή | Copyright: Fractal | Διώνη Δημητριάδου
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.