Κριτική της Δ. Δημητριάδου για τη συλλογή «Φωτογραφικά γυμνάσματα» του Β. Δρόσου (Οδός Πανός, τχ. 188)

Βαγγέλης Δρόσος, Φωτογραφικά γυμνάσματα, Ιωλκός 2019

Ποικιλία θεμάτων, από τα πολύ προσωπικά ερωτήματα ως τις πανανθρώπινες υπαρξιακές ανασφάλειες, στην πρώτη εμφάνιση του Βαγγέλη Δρόσου στην ποίηση. Από τον τίτλο της συλλογής εμφανής η σχέση του ποιητικού λόγου με την αισθητική των εικόνων. Πάντοτε ικανή αφορμή για τη γραφή είναι η παρατήρηση και η απαθανάτιση των εικόνων μέσα στις λέξεις. Εδώ έρχονται εικόνες/στιγμιότυπα από μνήμες καλά φυλαγμένες ή από την καθημερινότητα, που έτσι μεταλλάσσεται σε ποιητικό τοπίο συνήθως ασπρόμαυρο. Γιατί διαβάζοντας την ποίηση του Δρόσου νιώθεις πως, αν ήταν όντως φωτογραφικά στιγμιότυπα, θα τους ταίριαζε η κλίμακα του γκρίζου. Θετικό αυτό για την ποίηση πρωτοεμφανιζόμενου, καθώς δείχνει απόσταση από περιττούς χρωματικούς εντυπωσιασμούς, δηλαδή από ανυπόστατες και ανούσιες αισιόδοξες φράσεις.

Η καλή ποίηση έχει αλλού την αρχή του νήματος και ο ποιητής φαίνεται να το γνωρίζει. Ανακαλύπτει τις μικρές χαρές της ζωής μέσα στην απλότητά τους, που τις καθιστά δυσδιάκριτες στους θηρευτές των υψηλών στόχων. Και προτείνει με μια μικρή δόση σαρκασμού: Τέλος τα πολλά/Τα μεγάλα/Τα δυσεύρετα κι εκλεκτά/Μικρές χαρές/Κάθε στιγμή/Ζωή (Σοφόν το απλούν). Οι καλύτεροι στίχοι του είναι οι μονολεκτικοί, εκείνοι που συμπυκνώνουν όλο το νόημα σε μια λέξη – σπουδαίο κι αυτό για τον πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή∙ μοιάζει να κατανοεί από την αρχή ότι αξίζει το απλό αλλά και το ολιγόλογο.

Πηγή | Copyright: Διώνη Δημητριάδου, Οδός Πανός, τχ. 188, Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2020, σ. 144

***

Για τη συλλογή

Η συλλογή «Φωτογραφικά γυμνάσματα», όπως άλλωστε υπονοεί και ο τίτλος της, αποτελεί μια σειρά από στιγμιότυπα της καθημερινότητας, τα οποία αποτυπώνει με φωτογραφική διάκριση ο δημιουργός, μετουσιώνοντας τις εικόνες σε ποιητικό λόγο. Ο Βαγγέλης Δρόσος στέκεται μπροστά στα θέματά του –με την όποια αποστασιοποίηση του εικονολήπτη– και χρησιμοποιεί τα εκφραστικά του μέσα ως φωτογραφικό φακό, για να καταγράψει με το δικό του βλέμμα οτιδήποτε ερεθίζει το δημιουργικό του αισθητήριο, γύρω του κι εντός του. Μέσα από την παρατήρηση των διαφορετικών εκφάνσεων της ανθρώπινης δραστηριότητας αναδύονται λέξεις και εικόνες, τις οποίες ο δημιουργός ωσάν φωτογράφος νιώθει την ανάγκη να κατακτήσει. Η θεματολογία του ποικίλει: έρωτας, θάνατος, Θεός, απώλεια, φόβοι κι εμμονές του ατόμου, παρελθόν, παρόν και μέλλον συμπλέκονται για να αποτελέσουν υφάδια της προσωπικής έκφρασης του δημιουργού.