Κριτική του Κώστα Αγοραστού για το «Αυτί 2009-2019» (εκδόσεις Ιωλκός, 2019), της Χριστίνας Καράμπελα, δημοσιευμένη στην Book Press.
***
…Τυχαία, βλέπω επάνω σε μια στοίβα ένα βιβλίο με αυτές τις ημερομηνίες 2009-2019 στο εξώφυλλο, δεν μπορώ να διακρίνω όμως κάτι άλλο. Πλησιάζω και το παίρνω στα χέρια μου. Αυτί – 2009-2019 (εκδ. Ιωλκός) Χριστίνα Καράμπελα. Το ξεκινάω αμέσως.
«Η μυρωδιά της νεαρής, που κάθεται στο διπλανό μου κάθισμα, με κατακλύζει. Δίνω διαταγή στους ώμους μου να χαλαρώσουν και απολαμβάνω τη μυρωδιά της νεότητας που γλιστράει από τους πόρους της. Η μυρωδιά ενεργοποιεί ένα ακανόνιστο βουητό στα αυτιά μου και ξαφνικά ακούω, ακούω τις σκέψεις της.
Η πρώτη φορά που κατάφερα να μπω στο κεφάλι κάποιου ήταν ένα χρόνο πριν, όταν άκουσα τις σκέψεις της νοσοκόμας που βοηθούσε το γιατρό να μου ράψει το κεφάλι. Θα τον ήθελα γυμνό και ανήμπορο στο κρεβάτι μου… Και μετά από λίγο. Έχει κάτι το καταθλιπτικό που με ερεθίζει… Στο τέλος, ζήτησα το τηλέφωνό της, δήθεν μήπως χρειαστώ κάτι, κάπου όμως, ο ανόητος, το έχασα».
Ισορροπία
Ισορροπία. Μια αξιοθαύμαστη ισορροπία χαρακτηρίζει το βιβλίο της Χριστίνας Καράμπελα. Στις δεκατρείς ιστορίες του, ο ήρωάς της, ένας κοινωνικός ερευνητής κρυφακούει διαλόγους των γύρω του και από κάποια στιγμή κι έπειτα αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να «ακούσει» και τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων. Αυτό δεν παρουσιάζεται με γκροτέσκο τρόπο αλλά δίνεται από τη συγγραφέα ως ένα επιπλέον βάσανο του ταλαιπωρημένου της ήρωα. Από το 2009 μέχρι το 2019 η κάθε ιστορία είναι και ένα στιγμιότυπο της σταδιακής κατάρρευσης του πρωταγωνιστή-αφηγητή, χωρίς να λείπει το χιούμορ και ο ανελέητος αυτοσαρκασμός του. Αν και τοποθετείται σε κομβικές ημερομηνίες η δράση του ήρωα σε κάθε ιστορία, ο τρόπος που αυτός κινείται και σκιαγραφείται από την Καράμπελα έχει κάτι το φασματικό. Μέχρι να συναντήσουμε στιγμές σαν κι αυτή που ακολουθεί:
«Το αριστερό μου μάτι αρχίζει να παίζει, το αριστερό μου αυτί βουίζει. Πλησιάζω τον πατέρα μου –χωρίς εκείνος να με βλέπει– από πίσω, στηρίζω την πλάτη μου στη μουσμουλιά της αυλής που έχει θεριέψει. […] Ακούω το χώμα να βουίζει, τα αυτιά μου βουίζουν, τον πλησιάζω ακόμα πιο κοντά, σχεδόν τον αγγίζω και το κεφάλι μου γεμίζει με τις αθώες δικές του λέξεις. Πολλές είναι. Και μπερδεμένες. Και τώρα που τις άκουσα, άλλο να του θυμώσω δεν μπορώ».
Η Καράμπελα έγραψε ένα βιβλίο για έναν Αθηναίο καταθλιπτικό, που το πάλεψε με τη δουλειά του, με τον ερωτισμό του, με τους φίλους του, με τις αποτυχίες του. Με γουντιαλενικό αυτοσαρκασμό, αφού συναντήσει μια πλειάδα δεύτερων χαρακτήρων μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, συνάπτοντας μοναδικής πιστότητας διαλόγους με τον καθέναν τους (όπου αυτός γίνεται απ’ ευθείας), θα αποταθεί σε μια ψυχίατρο.
Ένα ευφάνταστο βιβλίο που, εκτός από αναγνωστική απόλαυση, δίνει μια ενδιαφέρουσα εικόνα των χρόνων 2009-2019, ακριβώς επειδή δεν είναι στις άμεσες προθέσεις του.
Πηγή | Copyright: www.bookpress | Κώστας Αγοραστός
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.