«Κόκκινο κουκούλι» | Παρουσίαση

Φωτογραφικό υλικό από τη χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου «Κόκκινο κουκούλι» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), της Βάσως Σπηλιοπούλου, που πραγματοποιήθηκε στο cafe «O Κήπος του Μουσείου». Συμμετείχαν οι Χρύσα Φάντη και Μαρία Ντούζα.

 

 

Παρουσίαση | Ο κήπος του μουσείου

Παρουσίαση | Ο κήπος του μουσείου

Παρουσίαση | Ο κήπος του μουσείου

«Κόκκινο κουκούλι» | Παρουσίαση

Παρουσίαση | Ο κήπος του μουσείου

Παρουσίαση | Ο κήπος του μουσείου

«Κόκκινο κουκούλι» | Παρουσίαση

«Κόκκινο κουκούλι» | Παρουσίαση

«Κόκκινο κουκούλι» | Παρουσίαση

 

(Φωτογραφίες: Βασίλης Χατζηιακώβου)

***

Για το βιβλίο

Κουκούλιπερίβλημα και χώρος προστασίας, όπου αναπτύσσεται η κάμπια ενός εντόμου και μετατρέπεται σε χρυσαλλίδα, για να εκκολαφθεί στο τέλος ως ένα πλήρως αναπτυγμένο ενήλικο έντομο, το ακμαίο. Όπως η πεταλούδα, που από ένα άχαρο πλάσμα καταλήγει στην εντυπωσιακή χορεύτρια των αιθέρων. Εκτός και αν, προβλήματα διαφόρων ειδών αναστείλουν την ανάπτυξή της.

Κόκκινο κουκούλι ή οικογενειακό καμίνι – το δυστοπικό περιβάλλον μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, που αντί να προστατεύει, να θρέφει, να βοηθά στην υγιή ανάπτυξη των μελών της, εγκλωβίζει σε ρόλους που εμποδίζουν την ωριμότητα, τραυματίζει —καμιά φορά ανεπανόρθωτα—, οδηγεί σ’ εθισμούς.

Κόκκινο κουκούλι και η παθολογική νοσταλγία, όταν οι μνήμες φυλακίζουν σε μια χαμένη νιότη, έναν έρωτα ή ένα γάμο τελειωμένο και το άτομο προσκολλάται στο παρελθόν χάνοντας το παρόν.

 

***

Για τη συγγραφέα

Η Βάσω Σπηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και, ταυτόχρονα, θέατρο στη θεατρική σχολή Σταυράκου. Τη διετία 2000-2002, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Διαπανεπιστημιακό πρόγραμμα του Καποδιστριακού, στο τμήμα «Βασική και Εφαρμοσμένη Γνωσιακή Επιστήμη». Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά. Το Μάιο του 2019 κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ιωλκός, το μυθιστόρημά της Ασύμβατες διαδρομές. Το Κόκκινο κουκούλι είναι το δεύτερο βιβλίο της.

 

 

Αποψίλωση ονείρου
————

Τα μάτια της άνοιξαν στο σκοτάδι και η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Από άσχημο όνειρο, ίσως κι όχι· στο νου της το σακατεμένο σπίτι, τα λειψά παράθυρα, η παραβιασμένη πόρτα.

«Δεν έπρεπε να πάω» ψιθύρισε κι ανακάθισε στο στρώμα, γυρνώντας τα πόδια της στο πλαϊνό του κρεβατιού.

Άναψε το χαμηλό φως του πορτατίφ και φωτίστηκε το εσωτερικό των μηρών της, το χλωμό άτονο δέρμα, οι λεπτές, σαν από ύφασμα, πτυχώσεις του. Κρύωνε και φόρεσε πιτζάμες. 04.30 η ώρα το πρωί, μα είχε ξαγρυπνήσει και σηκώθηκε να φτιάξει καφέ.

«Δεν έπρεπε να πάω» ξανάπε κι η σκέψη της γυρό­φερνε το εξοχικό.

Χρόνια τώρα μετρούσε τις απώλειες, σ’ ένα σκηνικό που έγδυναν επιτήδειοι∙ άντρες, γυναίκες, ντόπιοι ή αλλοδαποί, νύχτα ή μέρα, χειμώνες, καλοκαίρια.

Σαν να τους έβλεπε μπροστά της. Μπαίνουν στο χώρο· το φως του φακού ανοίγει φωτεινούς διαδρόμους στο σκοτάδι, χτυπά στις επιφάνειες, σχηματίζοντας τρεμάμενες λαμπερές στάμπες. Κυκλοφορούν σαν σκιές ανάμεσα στους σκοτεινούς όγκους, σκοντάφτουν, κλοτσούν, βρίζουν μέσ’ από τα δόντια τους. Διαλέγουν, φορτώνουν σε οχήματα, φεύγουν σαν νοικοκυραίοι.

Έρχονται και ξανάρχονται. Οι ίδιοι ή άλλοι. Σηκώνουν καρέκλες, κομοδίνα και μικροαντικείμενα, το κομό με τον καθρέφτη, το βυσσινί καναπέ, το διπλό κρεβάτι.

[…]

«Κόκκινο κουκούλι», Βάσω Σπηλιοπούλου, εκδ. Ιωλκός, σελ. 51-52.

Κλείσιμο
Κλείσιμο
Καλάθι (0)

Κανένα προϊόν στο καλάθι σας. Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.