Η συλλογή διηγημάτων «Ήλιος στο παράθυρο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Σεβαστής Κωνσταντινίδου, παρουσιάζεται στο homouniversalis.gr, από τη Γεωργία Κοτσόβολου.
ΣΕΒΑΣΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ “Ήλιος στο παράθυρο” Συλλογή Διηγημάτων
Οπισθόφυλλο
Μικρές ιστορίες, ιστορίες της μιας ανάσας, που αναφέρονται στα «εν οίκω», στα «εν δήμω» και στα «εν τω καιρώ εκείνω» αποκαλύπτοντας τους φόβους, τις αγωνίες και τα όνειρα των πρωταγωνιστών. Τι συμβαίνει όταν η γυναίκα με τη βαλίτσα στο χέρι βλέπει ένα ανθισμένο ζουμπούλι στην αυλή; Ποιος σκάβει νυχτιάτικα κάτω από τη μεγάλη καρυδιά; Τι γίνεται όταν μια κρυμμένη καταπακτή έρχεται στο φως; Πώς είναι να πίνεις γουλιές Metaxa ενώ ξεθάβεις στο κοιμητήριο μεσάνυχτα; Τι ζητάει μια γιαγιά με ένα νυχτικό και ένα μπουφάν στη μέση του δάσους; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας καθηγητής πανεπιστημίου με έναν αχυρώνα που φλέγεται; Όλες οι ιστορίες της συλλογής αφήνουν σχισμές, χαραμάδες για να περάσει το φως και να εμφανιστεί ο Ήλιος στο παράθυρο ακόμη κι όταν όλα φαίνονται να χάνονται.
Αποσπάσματα
Στο παράθυρο
Τα χέρια έσπρωξαν το σκαμνί δίπλα στον τοίχο κάτω από το παράθυρο με τη σκούρα κουρτίνα.
Ανέβηκε πάνω και ψήλωνε και ψήλωνε ακόμη πιο πολύ καθώς σήκωνε τις μύτες των ποδιών της. Άπλωσε το μικρό χέρι και το βλέμμα κόλλησε στο λιγοστό πανί που κρεμόταν μπροστά της. Τα ακροδάχτυλα άγγιξαν το ύφασμα, το έπιασαν και προσπάθησαν να το παραμερίσουν.
Αισθάνθηκε να ψηλώνει παραπάνω. Κάτω από τα πόδια το σκαμνί έτριξε, ακούμπησε τον τοίχο, άλλαξε θέση.
Περισσότερο ένιωσε στο πρόσωπό της παρά είδε εκείνη τη λεπτή γραμμή, το απαλό χάιδεμα του ήλιου που γλυκαίνει και παρηγορεί τις μικρές τιμωρημένες καρδιές.
Μια ηλιαχτίδα ξάπλωνε μαζί της πάνω στο πάτωμα. Μέσα στη στενή αποθήκη.
🌼
Θεία
«Η νέα χρονιά ήρθε και θα είναι η δική σου χρονιά», ξέφυγε απ’ το μισάνοικτο στόμα της μόλις της έβαλα στα χέρια μια απ’ τις δυο βασιλόπιτες που είχα αγοράσει. Ήξερα ότι θα την έβγαζα με τσουρέκια. Αυτή καθισμένη σε ένα χαρτόνι στο πλακόστρωτο, παράμερα από την είσοδο του ζαχαροπλαστείου. «Ε, όχι κι η χρονιά μου, ρε θεία», είπα κι ευθύς κοκάλωσα. Ο μικρός μου εαυτός ξεπρόβαλε αίφνης από τα στενά σοκάκια του χωριού μου χαιρετώντας όλες τις γιαγιάδες αδιακρίτως ως θείες…. «Αμάν», είπα και κοίταξα ολόγυρα. «Ψιτ, μην κοιτάς που αυτή την κοπάνησε. Δεν ξέρει τι έχασε». «Λες, ρε θεία;» «Λέω».
🌼
Από ψηλά
Τον έψαχνε από το πρωί. Είχε κιόλας ξεπορτίσει. Φυσούσε κι ο αέρας, θαρρείς, χτυπούσε με χαρά τα παντζούρια του σπιτιού. «Πάλι θα πήρε το μονοπάτι για τη θάλασσα», ψιθύρισε. Τον έφερε στα μάτια του, με κείνο το σκανταλιάρικο προσωπάκι, το παιδικό χαμόγελο και τη δίψα του για τη ζωή. Τον είδε να φέρνει το δάκτυλο στο στόμα και να του κλείνει το μάτι, σίγουρος ότι δεν θα τον προδώσει. Έπρεπε να τον βρει, πριν τον πάρει είδηση η γυναίκα του, πριν αρχίσουν οι ερωτήσεις και τον κατηγορήσουν πάλι για συνωμοσίες. Την τελευταία φορά που τον κάλυψε, του το είχαν πει, «αν πάθει κάτι, εσύ θα φταις». Έφερε τον καφέ στα χείλη καθώς σκεφτόταν από πού να ξεκινήσει.
«Δόξα τω Θεώ», είπε μόλις τον αντίκρισε στο γνωστό μέρος πάνω απ’ τη χαράδρα.
«Ήθελα να δω τη γη από ψηλά. Τα καλύτερα ταξίδια είναι τα απρογραμμάτιστα. Το ξέρεις κι εσύ, έτσι;»
«Πάμε πατέρα», του είπε κι η φωνή του μαρτύρησε όλη την αγάπη που του είχε.
Πηγή: homouniversalis
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.