Κριτική παρουσίαση για τη συλλογή «Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού», της Μαίρης Αντωναράκου, από τον «Δρόμο της ποίησης».
***
Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού της Μαίρης Αντωναράκου και ο έρωτας με γυναικεία υπογραφή
Αντί Προλόγου
Μέσα στα καλοκαιρινά μας αναγνώσματα συναντήσαμε την “τελευταία γυναίκα του σπιτιού“, την πρώτη συλλογή της Μαίρης Αντωναράκου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός. Αφιερωμένη στις δυο γιαγιάδες της ποιήτριας, η συλλογή περιελίσσεται γύρω από τη δοτικότητα, καρτερικότητα και ένταση της γυναικείας φύσης που ερωτεύεται, περιμένει, υπομένει, προσμένει και επιμένει.
Λίγα λόγια για το περιεχόμενο
Στα 20 ποιήματα που διαβάζει κανείς στην ποιητική συλλογή συναντά διαρκώς μια γυναικεία φωνή που μιλά για τον έρωτα. Το κάνει άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε δυνατά, άλλοτε με λαχτάρα και άλλοτε με πίκρα. Κύριο θεματικό μοτίβο είναι οι αγάπες, οι περασμένες, οι αλλοτινές, οι ανεκπλήρωτες ή όσες εκπληρώθηκαν αλλά έληξαν άδοξα ή ένδοξα. Μέσα από το πρίσμα του έρωτα, η ποιήτρια διαλέγεται με τους αναγνώστες για την ίδια της τη φύση, την αντανάκλαση στον καθρέφτη, τον ενδότερο εαυτό που ένα δυνατό μόνο συναίσθημα απογυμνώνει. Η εαυλωτότητα που έχει ως αποτέλεσμα η συνύπαρξη και η θλίψη που πολλές φορές την ακολουθεί εντυπώνονται στον ποιητικό λόγο και από εξατομικευμένο μεταμορφώνονται σε ένα παναθρώπινο, κοινό ή μάλλον σωστό πανγυναικείο βίωμα.
Λίγα λόγια για την ποιητική
Τα ποιήματα της συλλογής δε διακατέχονται από ιδιαίτερη ομοιογένεια. Άλλα πολύστιχα, άλλα απαρτίζονται από ελάχιστες λέξεις. Σε μερικά υπάρχει ομοιοκαταληξία, ενώ σε κάποια ο στίχος είναι ελεύθερος. Ο τόνος, επίσης, διαφοροποιείται αισθητά. Σε ορισμένα σημεία είναι πιο συναισθηματικός, αγγίζοντας τα όρια του λυρισμού, ερωτικός και μεστός, ενώ σε άλλα πιο στοχαστικός, λιτός και χωρίς εξάρσεις. Είναι εμφανείς οι επιρροές της γυναικείας ελληνικής ποίησης στη γραφή της Μαίρης Αντωναράκου, αφού κανείς συναντά από ψήγματα ποίησης της Αγγελικής Ελευθερίου, της Μάτση Χατζηλαζάρου ή της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ. Δεν λείπουν, βέβαια, και οι καβαφικές αναφορές. Είναι ενδιαφέρουσα η συνύπαρξη τολμηρών λέξεων και σεξουαλικών εικόνων με ρομαντικές εκφράσεις και εξαγνισμένες γυναικείες μορφές, όπως χαρακτηριστικά αυτή της Πηνελόπης.
Λίγα λόγια για τη συλλογή
Η συλλογή απλώνεται σε 20 ποιήματα που καταλαμβάνουν περίπου 25 σελίδες και δύο ενότητες. Η πρώτη ενότητα έχει τον τίτλο “Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού” και η δεύτερη “Το σάβανο της Πηνελόπης”, με αυτή να ακολουθεί μια διαφορετική οπτική του γνωστού μύθου. Το εξώφυλλο, σχεδιασμένο από την ίδια τη γράφουσα, έρχεται σε απόλυτη αρμονία με το περιεχόμενο. Οι μαστοί της προσμονής που καταλήγει στο γήρας , κοιτούν προς τη γη, προς την γένεση, την αναπαραγωγή, το χώμα και τον έρωτα που κατά την ποιήτρια ταυτίζονται.
Αντί Επιλόγου
Μια συλλογή αφιερωμένη στη ματιά της γυναίκας που δοκιμάζει τον έρωτα, την πικρή και τη γλυκιά του γεύση μας αναζωογόνησε και μας έφερε στην επιφάνεια δικά μας συναισθήματα και σκέψεις. Μια νεανική έμμεση κριτική για το ρόλο της γυναίκας στην ερωτική σχέση, που αντιπαραβάλλεται με τον αφθόρμητο, έντονο, σωματώδη χαρακτήρα της ερωτικής έλξης και αναδεικνύει της δυο ενδιαφέρουσες όψεις του ερωτισμού με γυναικείο πρόσημο.
Πηγή | Copyright: «Δρόμος της ποίησης»
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.