Άρθρο του Στάντη Αποστολίδη στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» για τον Κούρτσιο Μαλαπάρτε [«Η τεχνική του πραξικοπήματος» (εκδόσεις Ιωλκός, 2009), «Οι πηγές του Βόλγα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2008)].
Όταν οι στρατιώτες δεν είναι παρά «οι εργάτες του πολέμου»
Του Στάντη Αποστολίδη – ένθετο «Βιβλιοθήκη» (εφημ. «Ελευθεροτυπία») 3/10/2008
Σ’ έναν πόλεμο, μόνη ειλικρινής φωνή ίσως να ‘ναι αυτή ενός «ανεπιθύμητου» παρατηρητή, αμέτοχου ή που μοιάζει να παίρνει και το μέρος του αντιπάλου – αφού συνηθέστατα άλλωστε οι εμπλεκόμενοι έχουν καθένας το δικό του …άδικο!
Αυτή είναι και η περίπτωση του Μαλαπάρτε, που κατά σύμπτωση στην ίδια χρονιά παρουσιάστηκαν δύο βιβλία του, ενώ πέρα από μια παλιότερη απαράδεκτη μετάφραση του «Δέρματος», τα έργα του μισόν αιώνα παρέμεναν απρόσιτα για το ελληνικό κοινό.
Γράψαμε πρόσφατα για τη δύναμη των συμβολισμών, τη διεισδυτικότητα του βλέμματος, τις συγκλονιστικές περιγραφές του προφητικού σχεδόν, στην εποχή του, «Καπούτ», αλλά και για τις συνθετικές αδυναμίες του. Στις «Πηγές του Βόλγα», τώρα (ανταποκρίσεις δημοσιευμένες στην «Corriere della Sera», μεσούντος του πολέμου, το 1941-42), ο λυρισμός που κούραζε στο «Καπούτ» έχει περιοριστεί -οι δημοσιογραφικές απαιτήσεις απολιπαίνουν γενικά τα κείμενα και μένουν τα κυριότατα, δίχως φλυαρίες, σαν φωτογραφίες απ’ το μέτωπο-, υστερεί όμως κάπως σε δραματικότητα.
Ο αμφιλεγόμενος Μαλαπάρτε, φασίστας στον Μεσοπόλεμο, που κατέληξε κομμουνιστής στον Μεταπόλεμο…
Πηγή: Στάντης Αποστολίδης – εφημ. «Ελευθεροτυπία» (3/10/2008)
***
Κούρτσιο Μαλαπάρτε
Ο Κούρτσιο Μαλαπάρτε (Curzio Malaparte), ψευδώνυµο του Κουρτ Έριχ Σούκερτ, γεννήθηκε στο Πράτο της Ιταλίας το 1898 και πέθανε στη Ρώµη το 1957. Το σύνολο του έργου του διακρίνεται για τη δυναµική απεικόνιση και τον κυνισµό µε τον οποίο αντιµετώπιζε τον πόλεµο και τις εκφάνσεις της ζωής του 20ού αιώνα. Κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση µε τα έργα του: Η τεχνική του πραξικοπήματος (Ιωλκός, 2009), Οι πηγές του Βόλγα (Ιωλκός, 2008), Καπούτ (Μεταίχµιο, 2007) και Το δέρμα (Θεµέλιο, 1990).
***
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.