«Βάσις της ευτυχίας η άγνοια του μέλλοντος».
Δημήτρης Βικέλας
Μια οδυνηρή μοίρα θέλει τη δεύτερη γενιά του αθηναϊκού ρομαντισμού να βιάζεται να φύγει από τη ζωή. Η απαισιοδοξία αλλά και η κατάρρευση του εθνικού οράματος μετά τα Κριμαϊκά και τα γεγονότα της δεκαετίας του 1870 οδηγούν τους βυρωνικούς ρήτορες στην απόφαση της φυγής. Ο τάφος είναι βήμα προόδου, έγραφε ο Σπ. Βασιλειάδης μετά την ήττα της Κρητικής Επανάστασης, προσθέτοντας πως μετά τον αγώνα των μεγάλων πατέρων επήλθεν η γενεά των νεκροθαπτών. Οι αυτόχειρες δεν είναι λίγοι: Καρασούτσας, Ισιδωρίδης. Σκυλίτσης, Καλαμογδάρτης, Πωπ, Ραπτάρχης, Α. Ρηγόπουλος, Δ. Παπαρρηγόπουλος.
Αναγγελία του ρεαλισμού
Η πρώτη πεντηκονταετία είναι και η εποχή της γέννησης της νεοελληνικής πεζογραφίας. Το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα είναι ο Λέανδρος (1834) του Παναγιώτη Σούτσου. Ξεχωρίζουν στη συνέχεια ο Εξόριστος του 1831 του Αλ. Σούτσου (1835) και το Παλληκάριον (αγνώστου συγγραφέα), Η ορφανή της Χίου του Ι. Πιτσιπιού (1839), Ο ζωγράφος του Γρ. Παλαιολόγου (1842), Ο Θέρσανδρος του Επ. Φραγκούδη (1847), Ο αυθέντης του Μωρέως (1848) και Ο συμβολαιογράφος (1850) του Αλ. Ραγκαβή, Ο διάβολος εν Τουρκία (1850) και Η ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως (1852) του Στέφανου Ξένου, ο ηθικοδιδακτικός Γεροστάθης του Λέοντος Μελά (1858). Ο Κ. Ράμφος γράφει τον Κατσαντώνη (1860), τις Τελευταίες ημέρες του Αλή πασά (1862) και το Χαλέτ εφέντη (1867), ο Τιμ. Αμπελάς την Ελένη τη Μιλησία (1870) και ο Ν. Μακρής τη Βασιλική-σουλτάνα Αθηναία (1878). Ο Θάνος Βλέκας (1855) του Παύλου Καλλιγά, η Πάπισσα Ιωάννα του Εμμανουήλ Ροΐδη (1866), Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι (έργο αγνώστου, 1870), ο Λουκής Λάρας του Δημήτρη Βικέλα (1879) και Η Μετανάστις (1879), το πρώτο μεγάλο έργο του Αλ. Παπαδιαμάντη (1851-1911), αναγγέλλουν το ρεαλισμό. Παράλληλα, πυρετωδώς μεταφράζονται τα γαλλικά μυθιστορήματα.
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 238-239.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.