6/11/1835: Φεύγει από τη ζωή ο ναύαρχος Δεριγνύ, αρχηγός του γαλλικού στόλου στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, η νίκη της οποίας σήμανε και τη δημιουργία «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους.
***
Στις 4/16 Αυγούστου, με κοινή νότα, οι τρεις πρέσβεις στην Πύλη ζήτησαν την αποδοχή των όρων του πρωτοκόλλου εντός 15 ημερών. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 8 Αυγούστου, πέθανε ο Κάνιγκ, ο αρχιτέκτονας της Συνθήκης του Λονδίνου. Η είδηση της συνθήκης (που δημοσιεύθηκε στους «Times» της 12ης Ιουλίου) πανηγυρίστηκε στην Ελλάδα, που αποδέχθηκε αμέσως την ανακωχή, ενώ οι Τούρκοι, μετά τις επιτυχίες του Ιμπραήμ και του Κιουταχή, αντέδρασαν σχεδόν με περιφρόνηση και έστειλαν νέες ενισχύσεις στην Πελοπόννησο, όπου ο Ιμπραήμ συνέχιζε να καίει και να λεηλατεί. Ο Άγγλος ναύαρχος Κόδριγκτον κι ο Γάλλος Δεριγνύ ανακοίνωσαν τότε στον τουρκικό και αιγυπτιακό στόλο, που βρισκόταν στο Ναυαρίνο, ότι βάσει της Συνθήκης του Λονδίνου απαγορευόταν οποιαδήποτε μεταφορά στρατού και εφοδίων στην εμπόλεμη περιοχή. Επιπλέον προειδοποιούσαν ότι, αν αγγλικό πλοίο δεχόταν έστω μία κανονιά, θα κατέστρεφαν ολόκληρο τον τουρκικό στόλο. Ο Ιμπραήμ απάντησε ότι θα περίμενε νέες οδηγίες από την Πύλη. Όταν η καταστροφή τουρκικού στολίσκου στον κόλπο της Ιτέας προκάλεσε απόπειρα εξόδου τουρκικών πλοίων από το Ναβαρίνο, ο Κόδριγκτον με σφοδρά πυρά τα ανάγκασε να επιστρέψουν.
Οι Τουρκοαιγύπτιοι συνέχιζαν την καταστρεπτική τους δράση, όταν οι τρεις ναύαρχοι (είχε φθάσει στο μεταξύ και ο Ρώσος Χέιδεν) ζήτησαν από τον Ιμπραήμ άμεση κατάπαυση του πυρός. Αποφάσισαν μάλιστα να εισέλθουν στο λιμάνι, για να επιδώσουν προσωπικά τις προτάσεις τους. Διέθεταν μόλις 27 πλοία έναντι 89 των Τουρκοαιγυπτίων. Στις 8/20 Οκτωβρίου οι τρεις συμμαχικές ναυτικές μοίρες, καθώς εισέρχονταν στον κόλπο του Ναυαρίνου, δέχθηκαν τουρκικά πυρά από τα οποία φονεύθηκε ο υποπλοίαρχος Φίτζροϊ. Ανταπέδωσαν αμέσως. Η σφοδρή ναυμαχία, που ακολούθησε και κράτησε τέσσερις ώρες, είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Σπουδαίο γεγονός της ευρωπαϊκής ιστορίας, η ναυμαχία του Ναβαρίνου αποτέλεσε το πιο αποφασιστικό βήμα για την τελική νίκη της Επανάστασης. Οι Έλληνες πανηγύρισαν με ενθουσιασμό τη νίκη των ευρωπαϊκών πλοίων, ενώ ικανοποίηση εκφράστηκε (έστω συγκεκαλυμμένα) και από τις δυτικές κυβερνήσεις, με εξαίρεση την πάντα αντιδραστική Αυστρία του Φραγκίσκου και του Μέτερνιχ και την πάντα επιφυλακτική Αγγλία.
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 101-102.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.