8/6/1973: Φεύγει από τη ζωή ο ποιητής και κριτικός, Μάρκος Αυγέρης.
«…Κι όλο ν’ ανοίγουν τα χρυσοπράσινα φτερά / Σα να ‘ναι οι ίδιοι αυτοί που ξετυλίγουν / ψηλά τον έναστρο ουρανό. / Κι όπως ορμά η καρδιά μου να τραγουδήσει / βγαίνει η φωνή τους τόσο τραγική / που λες θα υποψιάζονται ή και θα γνωρίζουν / πως πάντα ο ζηλόφθονος θάνατος θα ενεδρεύει…».
«Ποιητικό ημερολόγιο 2002» (επιμ.: Γ. Κορίδης), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 29
***
Ο Μάρκος Αυγέρης (πραγματικό όνομα Γεώργιος Παπαδόπουλος: Ιωάννινα, 18 Φεβρουαρίου 1884 – Αθήνα, 8 Ιουνίου 1973) ήταν έλληνας ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και μέλος της 2ης Επιτροπής απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (1940). Επίσης, κομμουνιστής, διακεκριμένος γιατρός, εξαιρετικός ποιητής, αγωνιστής του δημοτικισμού, πρωτοπόρος «οδηγητής» των προοδευτικών Ελληνικών Γραμμάτων στον 20ό αιώνα και «θεμελιωτής» της θεωρίας και της κριτικής της λογοτεχνίας στην Ελλάδα.
Το καλοκαίρι του 1901 εγκατέλειψε τα Ιωάννινα για να πάει στην Αθήνα και να σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ανήσυχη και προοδευτική φύση, προσχώρησε γρήγορα στο κίνημα του δημοτικισμού, πριν από το 1909 ακόμα, κι αγωνίσθηκε με θέρμη για την επιβολή της γλώσσας του Λαού. Έλαβε το δίπλωμα του ιατρού το 1907 για να εργαστεί κατόπιν σε διάφορες κλινικές της Αθήνας. Τη περίοδο 1912-22, υπηρέτησε ως ανθυπίατρος στον Ελληνικό Στρατό επί 6 συνολικά χρόνια.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, τις κοινωνικές κι ιδεολογικές ανακατατάξεις, πού επακολούθησαν, προσχώρησε στο κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Πνεύμα ριζοσπαστικό ούτε εκεί έμεινε ικανοποιημένος και στη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής ενστερνίστηκε το σοσιαλισμό. Το 1926 διορίσθηκε επιθεωρητής υγιεινής στο Υπουργείο Εργασίας και κατά την διετία 1928–1929 μετεκπαιδεύθηκε στο Παρίσι και στο Βερολίνο στον τομέα της επαγγελματικής υγιεινής, -θέση από την οποία απομακρύνθηκε το 1947 για πολιτικούς λόγους μιας κι ήδη πριν τη κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά, είχε ενταχτεί στο χώρο της Αριστεράς και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, παραμένοντας πιστός στην ιδεολογία του ως το τέλος της ζωής του. Το 1933 νυμφεύθηκε την Γαλάτεια Καζαντζάκη–Αλεξίου, αδελφή της Έλλης Αλεξίου και 1η σύζυγο του Καζαντζάκη.
Συνέχισε να εργάζεται στο Υπουργείο Εργασίας έως το 1947, οπότε και εκδιώχθηκε από την θέση του για την συμμετοχή του στο ΕΑΜ και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Εξακολούθησε να εργάζεται ως τα τελευταία του χρόνια της ζωής του και πέθανε στην Αθήνα, πάντα διαυγής και δημιουργικός, σε βαθιά γεράματα (89 ετών, 1973) και κηδεύτηκε με εκδηλώσεις πένθους και θαυμασμού.
Πηγή: Περί γραφής
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.