17/8/1944: Σε μπλόκο στην Κοκκινιά της Νίκαιας, εκατοντάδες Έλληνες πατριώτες θανατώνονται από τους Γερμανούς.
***
Όμως, τώρα; Τώρα ο τροχός γύρισε κι η ιστορία έφερε τα πάνω, κάτω. Και να λοιπόν οι εκλεκτοί της Άριας Φυλής, να σέρνονται στα πόδια μας, να εκλιπαρούν, σαν σιχαμερά ερπετά, κακοντυμένοι και ωχροί σαν φαντάσματα, για λίγα ψίχουλα.
Πού πήγε η υπεροψία σας τερατόμορφοι δήμιοι, που κάνατε τον κόσμο να ξεψυχάει από την ασιτία στις γωνιές των δρόμων, που χύνατε το αίμα των αθώων χωρίς φειδώ και οίκτο, που με τη νοσηρή φαντασία σας δημιουργήσατε τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως σαν επιστέγασμα του σαδισμού και της απανθρωπιάς σας; Πού είστε λοιπόν εσείς, που με ένα νεύμα σας μπορούσατε να αφαιρέσετε χιλιάδες ψυχές, λες κι ο Θεός σάς είχε μεταβιβάσει την εξουσία του; Πού είστε, άξεστοι Ούννοι, που με το κεφάλι παραγεμισμένο από την προπαγάνδα του Γκέμπελς, αποφασίζατε ποιος είναι άξιος να ζει και ποιος όχι;
Πού πήγε το αγέρωχο, παγερό σας ύφος, τα ανέκφραστα μάτια σας, σαν εκτελούσατε με σαδιστική ευκολία χιλιάδες αθώων στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στο Χαϊδάρι, στην Κοκκινιά, στις πλατείες, στις γειτονιές, στην Κάνδανο, στη Μέρλιν, στο Νταχάου, στο Μαουτχάουζεν; Δε σας κατατρέχουν οι Ερινύες; Δε σας πιλατεύουν οι φωνές τόσων αθώων παιδιών που κραύγαζαν «πεινάω»; Δεν επιστρέφουν οι αδικοχαμένες ψυχές στα όνειρά σας, ζητώντας εκδίκηση;
Τι κι αν τώρα προσπαθείτε να ξεπλύνετε τις κηλίδες από τα αιμόστικτα χέρια σας; Πολύ αργά! Ο ρους του ποταμού άλλαξε και παρασύρει εσάς τους ίδιους, πνίγοντάς σας στο αίμα των εγκλημάτων σας. Αντίπνοος άνεμος πνέει για τη Γερμανία, την «παντοδύναμη», την «ανώτερη όλων των λαών» και την κάνει να σέρνεται και να εκλιπαρεί τον οίκτο των θυμάτων της, να μην ντρέπεται να ζητήσει ελεημοσύνη γονατιστή, απλώνοντας το χέρι για λίγα τριμμένα τσιγάρα και μερικά ψίχουλα…
Χριστιάννα Λούπα, «Στους δρόμους του πεπρωμένου», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 283-284.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.