Έφυγε από τη ζωή ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ

***

Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Μεγάλος δραματουργός και ποιητής της Ελισαβετιανής Περιόδου. Για τον Σαίξπηρ-άνθρωπο, εκείνο το οποίο πράγματι γνωρίζουμε, αντιθέτως με εκείνο που μαντεύουμε για το μεγάλο βάρδο, είναι πολύ ανεπαρκές. Ακόμα και η ημερομηνία γεννήσεως μαντεύεται και γίνεται πολύπλοκη λόγω πατριωτισμού, διότι εκείνη η ημέρα ήταν επίσης η γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Ο πατέρας του έφτιαχνε γάντια, ήταν ένας άνθρωπος σχετικά πλούσιος στην πόλη του Στράτφορντ (γενέτειρα του ποιητή), αν και η οικονομική κατάστασή του είχε αποφασιστικά αλλάξει προς το χειρότερο όταν ο Σαίξπηρ ήταν έφηβος.

Ο ποιητής πρέπει να παρακολούθησε το σχολείο του Στράτφορντ και όταν ήταν μόνον δεκαοκτώ χρόνων, παντρεύτηκε την Άννα Χαθαγουέι(Ann Hathaway), πολλά χρόνια μεγαλύτερή του. Από αυτήν είχε μια κόρη, και ένα αγόρι και ένα κορίτσι δίδυμα, από τα οποία το αγόρι πέθανε όταν ήταν έντεκα χρόνων. Από τότε ο Σαίξπηρ δεν παρακολουθείται για μερικά χρόνια (υπάρχουν φήμες ότι ίσως είχε δουλέψει σαν δάσκαλος, στρατιώτης, δικηγόρος ή φαρμακοποιός) μέχρις ότου ξαναεμφανιστεί στο Λονδίνο το 1592.

«Η Υδρόγειος»

Στο Λονδίνο του 16ου αιώνα ο Σαίξπηρ ήρθε σαν ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και μέτοχος σε θεατρικές επιχειρήσεις. (Λένε ότι άρχισε τη μαθητεία του στο θέατρο κρατώντας τα άλογα έξω από τις θεατρικές αίθουσες). Εν τούτοις, το πασίγνωστο θέατρο «Η Υδρόγειος» ήταν τότε δική του επίτευξη και απέκτησε χρήματα και γράφοντας και παίζοντας σαν ηθοποιός. Επίσης έπαιρνε μερίδιο από τα κέρδη των έργων του στο θέατρο «Υδρόγειος» και αργότερα στο θέατρο «Μπλακφράιαρζ», που τον έκαναν ικανό να επιστρέψει στο Στράτφορντ σαν «άρχοντας και οικονομικά ανεξάρτητος», πράγμα που ήταν ο στόχος του σε όλη του τη ζωή. Μετά το θάνατό του, στις 23 Απριλίου 1616, τα λείψανά του ενταφιάστηκαν κάτω από το Iερό της Εκκλησίας του Στράτφορντ. […]

Οτιδήποτε έκανε ο Σαίξπηρ, το έκανε, στο μεγαλύτερο μέρος του, θαυμάσια. Θυμόμαστε τους χαρακτήρες του για πάντα. Κανείς άλλος δε μας δίνει τόσους στίχους προς απομνημόνευση, τόσες πολλές κωμικές ή τραγικές καταστάσεις, που οφείλονται όλα στην απέραντη δημιουργικότητά του και τη συνέπειά του για συνεχώς εξαίρετη απόδοση έργου.

Ελένη Β. Πίππα, «Παγκόσμια Ποίηση» (Τόμος Γ’), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 130-133.