Έφυγε από τη ζωή ο Νικόλας Άσιμος

17/3/1988: Δίνει τέλος στη ζωή του ο Νικόλας Άσιμος.

«…Μα εγώ ποθώ τον κάθε σου σπασμό / Κι εσύ δε μου μιλάς και σαν πετάς / Μας προσπερνάς…»

«Ποιητικό ημερολόγιο 2001» (επιμ.: Γ. Κορίδης), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 60.

***

Πολλοί ήταν εκείνοι που τον παρομοίαζαν με τον «τρελό» του χωριού, αδυνατώντας ίσως να κατανοήσουν την πολιτική και αντισυμβατική σκέψη που αποτυπώνει, ας πούμε, σ’ εκείνη τη δήλωση του Νόμου 105 […]. «Δεν έχει βρεθεί θρησκεία να με καλύπτει. Παρακαλώ περάστε με στα μητρώα σας ως άνθρωπο άνευ θρησκεύματος» έγραφε τότε ο Άσιμος.

Ήταν 1987, λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Χαιρετίσματα», στον οποίο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδάει πέντε από τα πιο όμορφα τραγούδια του. Το αίτημά του γίνεται δεκτό και με την έκδοση της νέας αστυνομικής του ταυτότητας, όπου το όνομά του έχει αλλάξει από Ασημόπουλος σε Άσιμος, ο ίδιος γίνεται από τους πρώτους Έλληνες που στην ταυτότητά του δεν αναγράφεται το θρήσκευμα. Εκείνη την εποχή η ελληνική κοινωνία αντιδρούσε ακόμα και στην ιδέα του πολιτικού γάμου. Δυστυχώς η ταυτότητά του δεν έχει σωθεί λέει ο Φώτης Καραγεωργίου.

Ο Άσιμος είχε εγκαταλείψει νωρίς το πατρικό όνομα. Όπως ταυτοποιεί η επιστολή που έστειλε το 1966 στον Νίκο Μαστοράκη […], «ο 17χρονος Νίκος Ασημόπουλος υπογράφει για πρώτη φορά ως Νίκος Άσιμος» λέει ο Φώτης Καραγεωργίου, θυμίζοντας ότι είναι η εποχή που ο Νικόλας διαβάζει Σουρή και διασκεδάζει τους συμμαθητές του σκαρώνοντας σατιρικούς στίχους πάνω σε μελωδίες ξένων επιτυχιών της εποχής, όπως το γαλλικό τραγούδι «Monsieur Cannibale» που τραγούδησε ο Sacha Distel. Έστειλε μάλιστα το συγκεκριμένο στιχούργημά του στη στήλη για τη νεολαία που διατηρούσε ο Νίκος Μαστοράκης στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος». Ο Μαστοράκης το δημοσίευσε, όμως σχολίασε το νεανικό κείμενο με ένα σκίτσο που παρουσίαζε τον εαυτό του να σιγοβράζει σε ένα καζάνι.[…]

Πολιτικοποιημένος, αρχικά ενταγμένος στην Αριστερά, συμμετείχε στο 10ο Φεστιβάλ «Αυγής»- «Θούριου», όπως δείχνει η άδεια που του παρέχει η Οργανωτική Επιτροπή. Στη συνέχεια φλέρταρε με τον αναρχισμό, αλλά τον ξεπέρασε νωρίς, καθώς δεν επιθυμούσε να του «κολλούν ταμπέλες».

Πηγή: Η Αυγή