«Αλγερίες» | Ποιήματα | @dimitris_bookishman

Ποιήματα από τη συλλογή «Αλγερίες» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), του Αντρέα Μαντά, στο @dimitris_bookishman (Instagram).

 

11

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙ

Στο αιώνιο παρόν.
Εκεί συναντηθήκαμε.
Τελικά, αυτό που ονομάσαμε ζωή
έγινε ένα θορυβώδες intermezzo στην ατέρμονη σιωπή αυτής της αιωνιότητας.
Είμαι καθρέφτης.
Είσαι καθρέφτης.
Και γίναμε ορατές κλωστές.
Όλα όσα είπαμε ένα είδος προσευχής.
Τα παραμελημένα μυθιστορήματα και τα ποιήματα του πρόσφατου παρελθόντος έγιναν τα σούτρα και τα μάντρα της θρησκείας μας.
Και κατεβαίνω
και κατεβαίνεις
ανάμεσα στον κόσμο
από τις ανώτερες σφαίρες.
Για να μιλήσουμε,
να τραγουδήσουμε 
και
να ψάλλουμε την ομορφιά.

Ο άνθρωπος απ’ τα σπάργανα ακόμα είναι ήδη ο κόσμος όλος.
Μόλις γεννιέται, πεινάει, κλαίει, γελάει, μπουσουλάει.
Αρχίζει ο δικός του κύκλος.
Κι όσο μεγαλώνει πιο πολύ πεινάει, πιο πολύ πονάει, πιο πολύ κλαίει και γελώντας παύει να μπουσουλάει γιατί δεν αντέχει το σκύψιμο.
Και δεν το βάζει κάτω.
Και εμείς
θα βηματίζουμε,
θα οδοιπορούμε,
θα εξελιχθούμε,
θα μάθουμε,
θα μεταδώσουμε,
θα πολλαπλασιαστούμε,
θα διακλαδιστούμε,
θα παλέψουμε με τα κύματα,
θα δημιουργήσουμε κύματα
που δε θα μαρμαρώσουν.
Θα οργανώσουμε το χάος και θα το συνδέσουμε με την πρώτη ύλη του ακοίμητου νου του ανθρώπου.
Και εσύ εκεί.
Σε βλέπω
να διαβάζεις το στίχο του Sayat-Nova: «Η πίστη μου είναι δυνατή σαν το γρανίτη».
Η πίστη μας.
Έτσι.
Απλά και ήρεμα
σαν τους αγγέλους που αιωρούνται μέσα μας.

 

«Αλγερίες», Αντρέας Μαντάς, εκδ. Ιωλκός, 2022, σελ. 51-52.

 

 

7

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙ

[…]

Μου αρέσει, όμως, το εύθραυστο αυτών των στιγμών που διακόπτουν το χρόνο. Αυτών των αναμνήσεων που η μοναδική τους χρησιμότητα είναι να μην αφήνουν τίποτ’ άλλο πίσω παρά αναμνήσεις.
Ο κόσμος είναι παλιό λάθος.
Είναι ο κόσμος του κρυμμένου εγώ.
Πάντα σ’ όλα τα ταξίδια μ’ ενδιέφερε η κοινοτυπία.
Σ’ αυτό το ταξίδι την παρατηρώ με την αδυσώπητη ματιά κάποιου κυνηγού κεφαλών.
Πού θα μας βρει η Αυγή;
Μέσα στον 19ο αιώνα, το ανθρώπινο είδος έπιασε τα όρια του με το futur w w a.

Το μεγάλο ερώτημα του 20ού αιώνα, είναι η συνύπαρξη των διαφορετικών εννοιών του χρόνου.
Τι μένει για τον 21ο;
Μ’ αυτή την ευλαβική σκέψη στον Joyce θα σηκωθώ αργά, διακριτικά και θα φύγω.
Έχω ξοδέψει μέχρι στιγμής τη μισή μου ζωή στο να καταλάβω τη λειτουργία του μνημονικού, το οποίο δεν είναι το αντίθετο της λήθης.
Είναι μια πλευρά της.
Δε θυμόμαστε, απλά η μνήμη μας ξαναγράφει επιλεκτικά, με τον ίδιο τρόπο πάνω κάτω που ξαναγράφεται και η ιστορία.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον ανακατεύονται με τα κύματα του ήχου πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων.
Γιατί να θέλει να θυμάται κάποιος ότι δίψασε στη ζωή του;
Καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά, βλέπω έναν άνθρωπο που παίρνει την εκδίκησή του από την κοινωνία, διευθύνοντας την κίνηση στο δρόμο.
Ένα τσούρμο από περιπλανώμενους, από ταξιδευτές, από εκδρομείς του κόσμου που περιμένουν.
Περιμένουν.
Περιμένουν για το κρυστάλλινο καράβι.
Το αιώνιο καράβι.

Πόσο καιρό, άραγε, να περιμένουν ακίνητοι σαν τα βότσαλα, αλλά έτοιμοι να πηδήξουν μέσα;
Η εξορυγμένη πέτρα είναι καλύτερη από τη μαζεμένη.
Υβριδικά κολακευμένες διασταυρώσεις ανθρώπων.
Άνθρωποι που δεν περιμένουν τίποτα.
Άνθρωποι στο κενό.
Καθημερινοί άνθρωποι.
Υπάρχει ειρωνεία σ’ αυτά τα πρόσωπα που μετριάζει αυτήν τη δραματικότητα.
Τα συνεχή πηγαινέλα δεν είναι απλά μια έρευνα αντιθέσεων.
Είναι ένα ταξίδι στους δύο ακραίους πόλους της επιβίωσης.

Κάτι είναι σάπιο σε αυτήν την εποχή της ελπίδας.
Πρέπει, όμως, να συντελεστεί το αύριο χωρίς το παιχνίδι με τις μάσκες και το στρατηγό φόβο που νικάει πάντα.
Η επανάσταση είναι μία μάσκα θανάτου.
Ο θάνατος είναι μία μάσκα επανάσταση.
Werde Zeit.

«Αλγερίες», Αντρέας Μαντάς, εκδ. Ιωλκός, 2022, σελ. 36-37.