«Άγιος Ερωτοποιός» του Γεώργιου Σπηλιωτόπουλου

«Άγιος Ερωτοποιός», από την ποιητική συλλογή του Γεώργιου Σπηλιωτόπουλου, «Λευκάμπελος» (εκδόσεις Ιωλκός, 2020).

*

Άγιος Ερωτοποιός

Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξέ με.
Εάν μπορούσα να σ’ αφιερώσω
τον πρώτο και τον τελευταίο στίχο μου
τώρα θα σώπαινα.

Ίσως να μας ανήκουν όσα δε ζητήσαμε,
σαν μια ανάσα στα χείλη· κι εγώ
αγάπησα μια λέξη μοναδική
μέσα σε λόγια χιλιοειπωμένα,
όπως ο ψίθυρος της φωτιάς
πάνω στη σάρκα του ξύλου.

Με φόβιζαν μόνο οι ζυγοί αριθμοί
και άνθρωποι κατ’ επιλογήν μόνοι,
εκεί που αρχίζει το σώμα
σαν λυγισμένη χορδή κιθάρας
να σωπαίνει το θάνατο
– βράδια σε κάποια παραλία ερημική με μια φωτιά,
βάρκα ναυαγισμένη στης ακρογιαλιάς τα βότσαλα.

Ο Έρωτας είναι το βάθος του πνιγμού
και στίχοι οι φυσαλίδες
που ανεβαίνουν στην επιφάνεια.

Το Πάθος είναι ο σπασμός του τοκετού,
αίμα που δίνει τη ζωή στον ιερό της πόνο
και μετατρέπει πάλι αυτόν τον πόνο,
μ’ αίμα, σε ζωή.

Μα η Αγάπη είναι το πανάρχαιο δράμα
του ανθρώπου
που υποδύθηκε στην πράξη το Θεό,
να μείνει αθάνατος,
και του Θεού
που υποδύθηκε τον άνθρωπο, για να πεθάνει.

Και μένει μόνο ο ξανθός μου άγγελος,
το κορίτσι που προστατεύει κι αγρυπνά
μέρα και νύχτα επάνω στην καρδιά μου,
δένοντας τα τραύματα,
πλένοντας τις πληγές.

«Δε σου ζητώ γι’ αντάλλαγμα» μου είχε πει
«απ’ τη ζωή που σου ξαναχαρίζω
ούτε χαλίκι απ’ το δικό σου χώμα,
παρά να πλάσεις έτσι τη δική μας ζωή».

«Άγιος Ερωτοποιός»
έγραφε στην ψυχή μου ζωγραφίζοντας,
για να περνά το μελάνι και στην πίσω σελίδα,
αλλάζοντας για πάντα όσα είχαν γίνει
σβήνοντας με δυο λέξεις και το παρελθόν.

Είχα, άλλωστε, χάσει τόσες πολλές φορές
το άλλο μου μισό
που θα μπορούσα πια να ξαναζήσω ολόκληρος.

Μα αν η αγάπη δίνει τη ζωή,
                     κι όχι το νόημά της
όπως το αίμα που ποτέ
                     δεν εγγυάται το σφυγμό·

«Έρωτα θα σε λέω για τις νύχτες που αγρυπνώντας
την καρδιά μου σταύρωνες.

Θάνατο, για τις τρεις φορές που σ’ αναζήτησα
πάνω στου τάφου το μαρμάρινο κρεβάτι
και αναστήθηκες.

Όταν ξανάρθεις για να κρίνω ποια ψυχή
να πέτρωσε τ’ αγγελικά σου χνάρια σιγοψιθυρίζοντας
πόσο κρατά η αθανασία,
ίσως να σε καλέσω Αγάπη».

*