Γεννήθηκε ο Άρθουρ Ρεμπό

20/10/1854: Γεννήθηκε ο Άρθουρ Ρεμπό.

 

***

 

Ποιητής στα δεκαέξι του χρόνια. Γεννημένος στη Σαρλεβίλ. Αναθρεμμένος πολύ αυστηρά. Λαμπρές σπουδές, διακρίνεται ιδιαίτερα στις ασκήσεις λατινικών στίχων. Χαρακτήρας δύσκολος επαναστατεί ενάντια στο οικογενειακό περιβάλλον, την ηθική, τη θρησκεία. Οι πρώτες ποιητικές του δοκιμές αποκαλύπτουν πως ο Ρεμπό, που έχει πολύ διαβάσει, έχει μια καταπληκτική δύναμη αφομοίωσης, μια μεγάλη πρόωρη ωριμότητα και ακόμα πρωτοτυπία αναμφισβήτητη. Η εξέλιξή του θα είναι πολύ γρήγορη.

Η διάθεσή του για περιπέτεια είναι πολύ ζωηρή από την παιδική του ηλικία και αντί να παρουσιαστεί στο Μπακαλορεά, πηγαίνει στο Παρίσι όπου συλλαμβάνεται διότι ταξίδεψε χωρίς εισιτήριο. Επισκέπτεται άλλες πόλεις, επιδοκιμάζει την πτώση της Αυτοκρατορίας, την άνοδο της Κομμούνας. Στα ποιήματά του επιτίθεται έντονα στο Ναπολέοντα ΙΙΙ, τον κονφορμισμό των αστών και τον Καθολικισμό· αλλά αφήνει να διαφανεί ο οίκτος του για τα φτωχά παιδιά (Τα Φοβισμένα, Les Effarés) ή τους νεκρούς του πολέμου (Ο υπναράς της κοιλάδας, Le Dormeur du val). Εντούτοις, φλέγεται πάντα να πάει στο Παρίσι, να γνωρίσει τα λογοτεχνικά μέρη και να εκδώσει τους στίχους του. Τέλος, ξαναέρχεται στο Παρίσι καλεσμένος από το Βερλαίν που είναι ενθουσιασμένος από τα ποιήματα του νεαρού ποιητή. Όταν εγκαταλείπει το Παρίσι, ο Βερλαίν τον ακολουθεί. Διάγουν μαζί πλάνητα βίο που εμπνέει στο Βερλαίν το «Ρομάντζα χωρίς λόγια» και στο Ρεμπό κάποιους στίχους από τους «Φωτισμούς». Τελικά, οι δύο φίλοι θα παύσουν να βλέπονται, όταν ο Βερλαίν τραυματίσει το φίλο του και πάει φυλακή.

Ο Ρεμπό είναι ένας «προφήτης», ο ίδιος πιστεύει: «Λέω ότι πρέπει κανείς να είναι οραματιστής, να γίνει οραματιστής. – Ο ποιητής γίνεται προφήτης μέσα από μια μακροχρόνια εξάρθρωση όλων των αισθήσεων». Ο Ρεμπό είναι ένας ποιητής Συμβολιστής. Θα δοκιμάσει ν’ αγκαλιάσει το σύμπαν με τη μαγεία των αισθήσεων, των παραισθήσεων και μιας ποιητικής γλώσσας ανανεωμένης. Στίχος ελεύθερος. Δίψα για το απόλυτο. Ακραίες αντιστοιχίες. Ποίηση σε πεζό. Μυστήριο μιας καταπληκτικής λεκτικής μαγείας. Ο Ρεμπό είναι ο μεγάλος «καταραμένος». Μετά το 1875, παύει να γράφει, ο Ποιητής πεθαίνει μέσα του όταν είναι είκοσι ενός ετών.

Το πεπρωμένο του Ρεμπό (περιπετειώδης βίος, ταξίδια, επικίνδυνα στην Αφρική, Αραβία, κατάταξη στον Ολλανδικό στρατό, λιποταξία, εμπορικές επιχειρήσεις), η ποίησή του, η ξαφνική του σιωπή παρουσιάζουν ένα χαρακτήρα πολύ παράξενο και σχηματίζουν ένα «θρύλο» , ένα «μύθο» της ποίησης. Το έργο του μας κάνει να βλέπουμε την ωριμότητα του πνεύματος που αναπληρώνει την ωριμότητα των ετών.

Ελένη Β. Πίππα, «Παγκόσμια Ποίηση» (Τόμος Δ’), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 290-291.