12/10/1944: Εκατοντάδες χιλιάδες λαού ξεχύνονται στους δρόμους, πανηγυρίζοντας. Η Αθήνα και ο Πειραιάς είναι πλέον ελεύθερες πόλεις, αποτινάσσοντας τη γερμανική κατοχή.
***
Ο ηρωικός αγώνας 1940-41 στοίχισε 15.000 νεκρούς και 63.000 τραυματίες, αποτελεί δε μια από τις ενδοξότερες σελίδες της ελληνικής εθνικής ιστορίας. Εθνική επιταγή και ακλόνητη λαϊκή απόφαση, παρά την ασύγκριτη υπεροχή των αντιπάλων σε δύναμη και πολεμικά μέσα, η ηθική έξαρση του 1940 οδήγησε σε επιτεύγματα απρόσμενα για φίλους και εχθρούς. Επηρέασε σοβαρότατα την πορεία του πολέμου με την καθυστέρηση της επιχείρησης κατά της Ρωσίας και τη δέσμευση μεγάλων εχθρικών δυνάμεων. Ενέπνευσε την αντίσταση και άλλων λαών κατά του φασιστικού Άξονα. Η Ελλάδα όμως πλήρωσε πανάκριβο τίμημα που δεν αναγνωρίστηκε μετά τον πόλεμο, καθώς για άλλη μια φορά περιφρονήθηκαν η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης –στο όνομα της οποίας διεξήχθη ο αγώνας εναντίον του φασισμού– και τα δίκαια του αλύτρωτου ελληνισμού της Κύπρου και της Β. Ηπείρου. Τα εγκώμια ηγετών και Τύπου της Δύσης και οι εκδηλώσεις θαυμασμού και αλληλεγγύης ηχούν σήμερα ως τραγική ειρωνεία. Η τριπλή κατοχή, γερμανική, ιταλική και βουλγαρική, προκάλεσε νέες θυσίες, νέες στερήσεις και ταπεινώσεις αλλά και νέους αγώνες. Οι αδούλωτοι Έλληνες είχαν την ψυχική δύναμη να δημιουργήσουν ένα νέο έπος, το έπος της Εθνικής Αντίστασης, που άρχιζε την ώρα της κατάρρευσης να εμπνέει το νου και την καρδιά τους.
Στις 27 Απριλίου 1942, πρώτη επέτειο της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας μετέδιδε περήφανο χαιρετισμό προς το λαό των Ελλήνων: Έλληνες, επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατόν να γίνη άλλως διότι είσθε Έλληνες… Στα λόγια αυτά αποτυπωνόταν η δραματική πορεία ενός αρχαίου λαού που διά πυρός και σιδήρου κατόρθωσε και επιβίωσε. Στα λόγια αυτά περικλείεται όλο το έπος της Νεοελληνικής Ιστορίας, που θα άστραφτε για άλλη μια φορά στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, πριν βυθιστεί στο θανατηφόρο τέλμα των εμφύλιων παθών…
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 529-530.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.