«Ήλιος στο παράθυρο» | @adiamonddiary

Η συλλογή διηγημάτων «Ήλιος στο παράθυρο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Σεβαστής Κωνσταντινίδου, παρουσιάζεται στο @adiamonddiary (Instagram).

 

🔸Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο από τις @ekdoseisiolkos που αξίζει να διαβάσουμε όλοι!
🔸Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από μικρές ιστορίες και χωρίζεται σε τρία μέρη.
🔸Το πρώτο μέρος αποτελείται από ιστορίες που αφορούν την οικογένεια. Το δεύτερο μέρος περιέχει ιστορίες από παλιότερα χρόνια. Στο τρίτο μέρος διαβάζουμε ιστορίες που αφορούν την κοινωνία.

____________________________________

Από την περιγραφή του βιβλίου:
Μικρές ιστορίες, ιστορίες της μιας ανάσας, που αναφέρονται στα «εν οίκω», στα «εν δήμω» και στα «εν τω καιρώ εκείνω» αποκαλύπτοντας τους φόβους, τις αγωνίες και τα όνειρα των πρωταγωνιστών. Τι συμβαίνει όταν η γυναίκα με τη βαλίτσα στο χέρι βλέπει ένα ανθισμένο ζουμπούλι στην αυλή; Ποιος σκάβει νυχτιάτικα κάτω από τη μεγάλη καρυδιά; Τι γίνεται όταν μια κρυμμένη καταπακτή έρχεται στο φως; Πώς είναι να πίνεις γουλιές Metaxa ενώ ξεθάβεις στο κοιμητήριο μεσάνυχτα; Τι ζητάει μια γιαγιά με ένα νυχτικό και ένα μπουφάν στη μέση του δάσους; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας καθηγητής πανεπιστημίου με έναν αχυρώνα που φλέγεται; Όλες οι ιστορίες της συλλογής αφήνουν σχισμές, χαραμάδες για να περάσει το φως και να εμφανιστεί ο Ήλιος στο παράθυρο ακόμη κι όταν όλα φαίνονται να χάνονται.

***

Αφηγηματική κουρτίνα

Τα αφηγηματικά κείμενα ταξινομούνται σε τρεις ομάδες. Στην πρώτη (Τα εν οίκω) συμπεριλαμβάνονται είκοσι τρία κείμενα, τα οποία εν πολλοίς αποτυπώνουν την εντύπωση και το γεγονός, το αίσθημα και το συναί­σθημα ανθρώπων που
βρίσκονται σ’ ένα δωμάτιο, ή στα όρια του οικιακού χώρου (Στην αυλή). Εκεί που παράγονται τα αισθήματα, με απλές πράξεις που μεταφέρουν την έμπρακτη αγάπη. Η συγγραφέας γνωρίζει την αφηγηματική συνθήκη του μικροδιηγήματος. Οργανώνει τη σκηνή με τρόπο λιτό που την ίδια στιγμή λειτουργεί και ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα υπερχειλίζοντα συναισθήματα και στην ουσιαστική έγνοια (Στην αυλή).

Ο χώρος του σπιτιού χρησιμοποιείται από τη συγγραφέα ως οριοθετημένος χωροχρόνος. Μέσα σε αυτόν εκδηλώνονται συγκρούσεις, παρατηρούνται οι ρωγμές μιας επιφανειακής ομοιογενούς πολιτισμικής συμπεριφοράς (Το προξενιό), γίνονται μετατοπίσεις στην ιεράρχηση των έμφυλων προσδοκιών (Σε λυπήθηκε ο Θεός, «το κορίτσι είναι κοντά στη μάνα»), εκδηλώνεται αδυναμία κατανόησης του καινούργιου κόσμου με τη διαφοροποίηση των ρόλων («χάθηκε ο κόσμος να είχα και εγώ ένα παιδί κανονικό;»).

Σε ένα κόσμο που μοιάζει αρυτίδωτος, η συγγραφέας με αδρές γραμμές, χωρίς εξαιρέσεις, αποκαλύπτει τις αντιφάσεις του αλλά και την προσπάθεια να κατανοήσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Η κουρτίνα, συχνά σκούρα, είναι εκείνη που κρύβει την πολυπλοκότητα του δωματίου. Κρύβει, την τρυφερότητα, την ελπίδα και την προσδοκία αλλά και το φορτίο του ρόλου της γυναίκας σ’ έναν κόσμο που θεωρεί τη θέση της προδιαγεγραμμένη.

Ο εσωτερικός χώρος θρέφει τα όνειρα, η κουρτίνα ενεργοποιεί την κίνηση για έξοδο απ΄π την παθητικότητα της απώλειας του αγαπημένου συζύγου (Σταχτοπούτα). Ακόμη, είναι αυτός (Μαρία με τα κίτρινα) που επιβάλλει τη συμμόρφωση της στους κανόνες του ιδιωτικού της χώρου (ο πλάστης της μάνας, θα ανοίξει και αυτή φύλλο), καταπνίγοντας εν τη γενέσει τις σκέψεις για αμφισβήτηση του διπολισμού, στον οποίο ο άντρας εξαντλεί την τρυφερότητα του στη μηχανή («Κούκλα είναι»).

 

Πηγή: Παρέμβαση | Ευάγγελος Αυδίκος για το «Ήλιος στο παράθυρο»