«Μαγικά ταξίδια» του Νίνου Φένεκ Μικελίδη στο EW

«Μαγικά Ταξίδια» του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Της Ελευθερίας Κανακάκη

 

Ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης, ο οποίος γεννήθηκε το 1936, στη Λευκωσία, είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός και ιστορικός κινηματογράφου. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία, στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, σκηνοθεσία και θεωρία του κινηματογράφου στο Λονδίνο και το Παρίσι, σκηνοθέτησε τη βραβευμένη – στα Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι και Θεσσαλονίκης – μικρού μήκους ταινία «Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν…» (βασισμένη σε δυο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη) ενώ, την περίοδο 1967-1974, συνεργάστηκε με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, καθώς και με διάφορα, ξένα κινηματογραφικά έντυπα.

Από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, αντιπρόεδρος (1984-1988) της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (European Film Academy) και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ιδρυτής και διευθυντής του διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, ο Φένεκ Μικελίδης ασχολείται με την 7η Τέχνη 60 και πλέον χρόνια. Έγραψε δε την πρώτη του κριτική σε ηλικία 16 ετών και, από τότε, πληθώρα κείμενων του έχουν δημοσιευθεί στον Τύπο. Ταινίες που αγαπήθηκαν από το κοινό, σκηνοθέτες-επαναστάτες στο αντικείμενό τους, ηθοποιοί με σπουδαίο υποκριτικό ταλέντο αναλύθηκαν και σχολιάστηκαν από την πολύ ενδιαφέρουσα ματιά του.

Τα «Μαγικά Ταξίδια» είναι ένα μέρος από αυτά τα κείμενα και αφορούν στην περίοδο 1959-1974, μια περίοδο πολύ δημιουργική – και συναρπαστική – για τον κινηματογράφο.
Γράφει, μεταξύ άλλων:
…Δεν είναι τόσο το θέμα που ενδιαφέρει τον Kubrick όσο ο τρόπος που θα το μεταχειριστεί. Πραγματικά, ο τρόπος που το μεταχειρίζεται είναι καταπληκτικός.
…Ο Buñuel, στο βάθος, είναι ένας από τους μεγαλύτερους ηθικολόγους του παγκόσμιου κινηματογράφου, που παίρνει θέση πλάι σ’ έναν Chaplin και έναν Eisenstein.
…Ο Cocteau είναι ο μόνος που προσπάθησε να μεταφράσει την ποίηση, και εννοώ την ποίηση στην κυριολεξία της, κινηματογραφικά. Οι ταινίες του, τουλάχιστον οι περισσότερες, είναι κομμάτια από τον εαυτό του ποιητή, ακριβώς όπως αναφέρει και ο ίδιος στη «Διαθήκη» του.
…Ο Bergman αφαιρεί κάθε περιττό στοιχείο και αφήνει τους ηθοποιούς του να δώσουν, όσο καλύτερα μπορούν, τη σύγκρουση αυτή της διπλής προσωπικότητας του ανθρώπου.

Πηγή | Copyright: Entertainment Weekly | Ελευθερία Κανακάκη