25/9/1849: Φεύγει από τη ζωή ο ήρωας του 1821, Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος), γνωστός και με την προσωνυμία «Τουρκοφάγος».
***
Η έκρηξη του εμφύλιου πολέμου ήταν πλέον ζήτημα ημερών μετά το αγγλικής εμπνεύσεως πραξικόπημα Κουντουριώτη-Μαυροκορδάτου. Το Λονδίνο ήθελε μια ισχυρή και φιλική κυβέρνηση, ώστε να συνεννοηθεί για τα ζητήματα του δανείου αλλά και για τη νέα πολιτική του επί του ελληνικού ζητήματος. Πέραν αυτού όμως το πραξικόπημα νομιμοποιούνταν ηθικά, αφού είχε στόχο τη συγκρότηση ενιαίας εθνικής αρχής, ενώ οι αντίπαλοί του επέμεναν στην αδιέξοδη τοπικιστική πολυαρχία. Τα μέλη και οι οπαδοί του παλαιού Εκτελεστικού αναχώρησαν από το Ναύπλιο και μετέβησαν στην Τρίπολη καταγγέλλοντας παράδοση της Ελλάδος στους Άγγλους. Απέστειλαν επίσης το Δ. Περούκα στη Γενεύη, για να προσφέρει στον Καποδίστρια την ηγεσία της χώρας, αλλά οι Άγγλοι σταμάτησαν τον απεσταλμένο στο Ιόνιο. Προσπάθησαν ακόμη να ματαιωθεί το δάνειο, που στα χέρια της κυβέρνησης Κουντουριώτη έμελλε να ξοδευτεί για την εσωτερική επιβολή της και όχι για εθνικούς σκοπούς. Η ισχύς της νέας Διοίκησης (στηριγμένη στην οικονομική δύναμη των Υδραίων, στη διαχείριση των εθνικών προσόδων και στο αναμενόμενο δάνειο, που συνομολογήθηκε τελικά το Φεβρουάριο στην Αγγλία) έδινε σαφώς μεγαλύτερες δυνατότητες στρατολογίας και συντήρησης στρατευμάτων αλλά και προσεταιρισμό οπλαρχηγών από την αντίπαλη παράταξη. Σύντομα προσχώρησαν στην κυβερνητική παράταξη του Κρανιδίου οι περισσότεροι Ρουμελιώτες, ενώ το Βουλευτικό απέκρουε κάθε συμβιβαστική πρόταση που έφερναν ουδέτεροι μεσολαβητές, όπως ο Δ. Υψηλάντης. Ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και ο Σταϊκόπουλος ζήτησαν τότε έκτακτη Εθνοσυνέλευση, πράγμα που αρνούνταν οι κυβερνητικοί, καθώς γνώριζαν ότι οι ενέργειες του Βουλευτικού ήταν παράνομες. Η εκλογή του Μαυροκορδάτου στην κενή (μετά την παραίτηση του Ορλάνδου) προεδρία του Βουλευτικού, παρά την άμεση παραίτησή του, όξυνε τις σχέσεις των δύο παρατάξεων που αναδιατάσσονταν, καθώς ούτε το μπλοκ προκρίτων-πολιτικών ούτε το μπλοκ των στρατιωτικών διατηρούσαν την ενότητά τους.
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 77-78.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.